Τέσσερις φωτογραφίες έμειναν από μια αγάπη τόσο ζωντανή και αληθινή. Κάπου σε ένα συρτάρι τις κρατάω για να θυμάμαι ότι έζησα το απόλυτο. Μπορεί να βρίσκονται στο σκοτάδι, μα σαν ανοίξω βγαίνει το φως και αγκαλιάζει όλη μου την ύπαρξη. Σε νιώθω δίπλα μου με αυτό το λαμπερό χαμόγελο, καθώς κρατάω την φωτογραφία σου, το βλέμμα σου σε αυτό το άψυχο χαρτί είναι τόσο αληθινό και μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Φωτογραφίες που ενώ έπρεπε μετά από πέντε χρόνια να έχουν ξεθωριάσει, παραμένουν ζωντανές, γεμάτες χρώμα και συναίσθημα. Πάντα όταν νιώθω νοσταλγία τις κοιτάζω για να θυμηθώ πόσο τυχερή είμαι που έζησα τον μεγάλο έρωτα. Έναν έρωτα που όσο κι αν το θέλαμε και οι δύο, δεν ήταν γραφτό να μείνουμε μαζί. Το ξέραμε από την αρχή, άφησες τον θάνατο να μας χωρίσει γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Τέσσερις φωτογραφίες που θυμίζουν την απόλυτη αγάπη είναι ο θησαυρός μου σε ένα συρτάρι, αναμνήσεις που γλυκαίνουν την καρδιά μου και απαλύνουν τις πληγές τις ψυχής. Σε στιγμές έντονης κατάπτωσης, μετά βίας φτάνω σε αυτό το συρτάρι να βρω το φως που μου άφησες με την τελευταία σου πνοή, μέσα στην αγκαλιά μου. Αυτό το φως που χρειάζομαι για να σταθώ και πάλι στα πόδια μου για να σε αφήσω να ζεις μέσα από μένα. Όπως μου ζήτησες, μην κλαις, μόνο να χαμογελάς και να αγαπάς. Πόση δύναμη έχει τελικά μια φωτογραφία, πόσα μπορείς να δεις πίσω από ένα άψυχο χαρτί, πόσα συναισθήματα, πόσους χτύπους καρδιάς! Μια στιγμή που χάνεσαι για καλό σκοπό στο παρελθόν. Αξίζει να θυμάσαι το παρελθόν, όταν είχες την τύχη να ζήσεις κάτι τόσο μεγάλο.
Άνδρεα Αρβανιτίδου