Ήρθες. Κι εγώ ούτως ή άλλως δε σε περίμενα. Δε λέω… ήταν όμορφα, μα κάτι μου έλεγε πως θα ήσουν ένας κομήτης. Άτιμο ένστικτο… μια φορά να έπεφτες έξω! Το ότι το ήξερα βέβαια πως σύντομα θα έπρεπε να υπάρξω ξανά χωρίς εσένα, δεν έκανε το μαχαίρι να πονέσει λιγότερο όταν μπήκε στα σωθικά μου. Το πώς τα κατάφερα… δικό μου θέμα. Σημασία έχει ότι ζούσα χωρίς εσένα, αλλά με σένα, επειδή σε είχα μέσα μου κι από ‘κει δε μπορούσε να σε πάρει κανείς. Το έργο αυτό ξαναπαίχτηκε πολύ αργότερα κι εγώ δε δείλιασα να είμαι η πρωταγωνίστρια για ακόμη μια φορά. Μαζοχισμός; Τρέλα; Απωθημένο; Πραγματική αγάπη; Δε θα απαντήσω με σιγουριά, συνεπώς δε θα το επιχειρήσω καν. Ένα μετράει περισσότερο, ότι είχα ξαναζήσει χωρίς εσένα και θα το ξαναέκανα αν έπρεπε.

Ούτε για το τίμημα δε θα κάνω λόγο, γιατί είναι κάτι που δε με απασχόλησε πότε στη ζωή μου, καλώς ή κακώς. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι το ένστικτο άλλαξε βιολί τούτη τη φορά κι έτσι ένιωσα ότι θα ρωτήσω τα δικά μου “θέλω” αυτή τη φορά, έτσι για αλλαγή. Ω θεέ μου… πόση δύναμη μου έδωσε τελικά το ότι μπορώ να ζω με εσένα χωρίς εσένα! Στο ενδιάμεσο ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι κάνω ό,τι μπορώ για να σιγουρέψω το να μην μπορείς εσύ χωρίς εμένα.