Ξέφτισε κι αυτό το καλοκαίρι. Μια ψευδαίσθηση ο χρόνος. Πώς το περίμενα! Πόσα ονειρευόμουν να κάνω!

Με κοιτούσες με την άκρη του ματιού και μου ‘λεγες “Θα χαθούμε μες στη φλόγα του…”. Κι εγώ επέμενα “Είναι δικό μας! Κανένας δεν μπορεί να μας το πάρει! Θα το ζήσουμε μέχρι τέλους!”.

Εξατμίστηκε όμως. Τσαλακώθηκε μες στον παφλασμό της θάλασσας, στον ιδρώτα και στη μέθη. Πέταξε σαν ιδέα φευγαλέα, σαν ανεκπλήρωτο, μια ευχή στο ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου.

Τελικά, ίσως ήμασταν πολύ λίγοι για τ’ όνειρο…

Της Στέλλας Σωτήρκου