Σε ένα παλιό συρτάρι φύλαξα ότι έμεινε από σένα. Σε μια προσπάθεια να κρατήσω τις αναμνήσεις ζωντανές. Κλείδωσα φωτογραφίες που θύμιζαν το χθες, αντικείμενα που αποδείκνυαν την ύπαρξη μιας αγάπης, που στις δυσκολίες έγινε ακόμα πιο δυνατή.

Ακόμα και χρόνια που πέρασαν, το συρτάρι ήταν εκεί. Το άνοιγα κάθε φορά που ένιωθα μόνη. Όλα ζωντάνευαν στο λεπτό. Το πρώτο σου φιλί, η γλυκά του ερχόταν αυτόματα στα χείλη, σαν να είσαι ακόμα εδώ. Η αγκαλιά σου, μια ζέστη με τύλιγε. Όλα ήταν εκεί, σε αυτό το άψυχο συρτάρι που κάθε φορά που άνοιγε ήταν γεμάτο ζωή και συναισθήματα. Όσο σκοτεινό κι αν ήταν, εκεί υπήρχε όλο το φως και το νόημα της ζωής.

Μπορεί να πέταξες ψηλά, να χάθηκε το σώμα σου σε κάποια φλόγα και να μην σε έβλεπα πια. Την ψυχή σου όμως την άφησες στα χέρια μου πριν τα μάτια κλείσεις για πάντα. Η ψυχή σου έμεινε σε όλες αυτές τις όμορφες αναμνήσεις, μέσα στα σκοτάδια σε έβρισκα ξανά.

Κάθε ανάμνηση στο παρελθόν, μια ελπίδα για το μέλλον. Λένε μην κοιτάς πίσω. Δεν είναι κακό να ρίχνεις μια ματιά σε όλα αυτά που σου έδωσαν δύναμη. Σε όλα αυτά που σε έκαναν να στέκεσαι ακόμα όρθια. Να κοιτάς τον πόνο μέσα στα μάτια χωρίς φόβο. Να τον κοιτάς και να χαμογελάς. Να λες στον εαυτό σου τα κατάφερα!

Σε αυτό το συρτάρι σε φύλαξα αγάπη μου γλυκιά. Να βλέπω το χαμόγελό σου και να θυμάμαι ότι μέσα από μένα ζεις ξανά. Να κοιτάω τις αποδείξεις ότι υπήρξες, η μεγαλύτερη αλήθεια μου. Το μάθημα της αγάπης. Ήρθες να δώσεις, να μου μάθεις ότι για να αγαπάς πρέπει πρώτα μέσα από την ψυχή σου να κοιτάς. Να δίνεις χωρίς να ζητάς.

Τώρα που μπορώ να κλειδώσω το συρτάρι και να φυλάξω τον θησαυρό μου, είμαι έτοιμη να προχωρήσω, να τρέξω ξανά, αφού μέσα μου ζεις εσύ πρέπει στο τέρμα να φτάσω, εκεί που θα ήθελες κι εσύ. Τώρα ξέρω τι θα πει ΑΓΑΠΩ. Τώρα μπορώ να το δώσω εκεί που ευτυχία θα βρει.

Ήσουν ο δρόμος, το μονοπάτι, δεν ήσουν το τέρμα. Έμεινα εδώ για να αγαπώ με την αγάπη που με δίδαξες εσύ. Ακόμα κι αν σε κλειδώσω σε αυτή την γωνιά, ακόμα και τότε η καρδιά θα αναπολεί όλα εκείνα που έμαθε να εκτιμά μέσα από τα δικά σου μάτια.

Μην κλείνεις τα μάτια στον πόνο, στην θλίψη. Ακόμα και αυτά είναι μέσα στην ζωή, ακόμα και μέσα από αυτά μπορείς να μάθεις να εκτιμάς και να κατανοείς την κάθε στιγμή που περνάς, να απολαμβάνεις και να προχωράς. Μέσα από αυτά θα βρεις τον σκοπό που η ανάσα σου παίρνει μορφή.

Της Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://www.andreaarvanitidou.com/