Τούτη η ζωή η ρημάδα είναι μία ταραχή, πότε ήρεμη, πότε φουρτουνιασμένη… σαν θάλασσα. Τι σας λέω για την ζωή… ρημάδα την ανεβάζουμε, ρημάδα την κατεβάζουμε, είμαστε και εμείς δειλοί. Φοβόμαστε να πούμε “φταίω”, κάπου πρέπει να φορτώσουμε την δυστυχία μας, κάπου πρέπει να χρεώσουμε την αποτυχία μας. Πάντα θα λέμε την κουτουράδα μας. Δεν στύβουμε και λίγο το μυαλό και ξεκινάμε τις “καντάδες”. Όχι πως πρέπει να κοιτάξουμε δίπλα μας το συνάνθρωπο, αυτόν που θα μας πιάσει το χέρι και θα μας βοηθήσει. Αν δεν νιώθουμε ανάγκη να κρατηθούμε από μία άλλη ψυχή, δεν είμαστε μισοί;

Η ντροπή της παραδοχής. Τώρα δεν θα θυμηθώ τον Αδάμ και την Εύα, γιατί οι απόψεις διίστανται και με λένε Εύα. Σκεφτείτε όμως την ομορφιά του ζεστού καφέ με το χέρι που αγαπάς να τον μοιράζεσαι, μία γλυκιά κουβέντα, μια κουταλιά γλυκό σταφύλι, λίγη αγάπη… Μαυρίλα καταραμένη. Μία ζωή με έναν άνθρωπο, ψιθυρίζω. Τι σου ζητάω… μεγάλη απόλαυση και απατηλό όνειρο θαρρώ, ένα πλοίο δεμένο, μία άγκυρα ριγμένη στον πάτο της θάλασσας, έτσι για τη σιγουριά πως γλιτώνουμε τις φουρτούνες. Απέναντι ένα σπιτάκι να αντέχει τις κακοκαιρίες επιθυμώ πάντα, όχι “θέλω”… είναι η αναγγελία των ονείρων μου, χωρίς εγωισμούς, χωρίς αμαρτωλά ξενύχτια με τον έξω από δω. Μια πολυθρόνα φτωχική σε μία άκρη με μία παλιοκουβέρτα, ένα βάζο με το τριαντάφυλλο να καμαρώνει μόνο του.

Θα μου πεις… ναι, είναι το “κουμπαράκι” της αγάπης περήφανο. Κοιτάζει τις ψυχές μας. Έχει τηρήσει το λόγο του και όλα τα μυστικά μας κρατά βαθιά, τα φυλάει στα ανθισμένα ροδοπέταλά του και εσύ αγάπη μου φοράς την πανοπλία σου. Το χαμόγελο στα χείλη σου, τα μάτια σου φεγγοβολούν κοιτώντας με. Ένα και ένα κάνουν δύο βρε ζωή! Μην στάζεις δηλητήριο. Δίνε μας δύναμη και κουράγιο. Δεν θέλουμε βραβεία κυρά μου όμορφη. Μόνο την ευτυχία..
– Δύο κρίκοι ένα τάληροοο! συμπληρώνει η βροντερή φωνή του κυρ-Γιώργη από το λούνα παρκ.