Κατηγορία: – Ευαγγελία Αλιβιζάτου –

Με διάλεξες, ποτέ δεν ρώτησες ποιος άνεμος με έφερε μπροστά σου! Σιώπησες από αγάπη, σιώπησα από φόβο μήπως χαθώ… Δεν ξέρω πόσες στιγμές σου να μετρήσω, αναρωτιέμαι γιατί αντέχεις να με έχεις; Για να σε ονειρεύομαι! Σε είχα αγαπήσει πριν πραγματικά σε γνωρίσω μου λες… εξαρχής, με σοβαρό ύφος δεν περιμένω να απαντήσεις συμπλήρωσες… “Κέρδισες…

Να μένεις κοντά μου, δίπλα μου, πλάι μου, ψιθύρισέ μου όσα θες.Έχω ανάγκη να στο πω χωρίς ντροπή.Αυτά τα αληθινά, τα έντονα ερωτικά, φέρε μου τη μαγεία που χρειάζομαι. Μπούχτισε η ψυχή μου στην υποκρισία, στην προσμονή.Δεν είναι το ξενέρωμα που με θυμώνει, αλλά η αναμονή να αλλάξει η μοίρα μου.Προσπαθώ, παλεύω για το δύσκολο,…

Βιώνω στιγμές που θέλω να μη θυμάμαι, δακρύζω για το χθες, για το αύριο, φοβάμαι για όσους δεν νοιάζονται… για μένα.Θλίβομαι γιατί νιώθω κενή, ξέροντας ότι τα χρόνια περνούν, ότι το χαμόγελό μου είναι ανύπαρκτο.“Δύναμη ψυχής” ακούω και λέω “μόνο λόγια είστε, στις πράξεις δεν σας βλέπω”.Η προσποίηση όμως βασιλεύει!Η δική μου Ανάσταση πονάει. Μου…

“Όχι!!!”. Συνεχώς άρνηση σε όλα, σε όλους, σχεδόν παντού και πάντα. Άρνηση ή αλλιώς τοξικότητα, ό,τι από τα δύο γουστάρει ο καθένας μας ως λέξη. Ψάχνεις να βρεις έναν ‘μπόσικο’, στην πραγματικότητα αδύναμο που να μπορεί να σε ανεχτεί, να σε ακούσει να σε αντέξει -να αντέξει τις βλακείες σου, αυτές που του λες για…

Θλίψη, μόνο θλίψη. Πεταμένα όνειρα και πόνος ψυχής. Πληρώνω το τίμημα της επιλογής μου. Χάθηκαν όλα, η μαγεία, ο έρωτας, τα σχέδια, τα γέλια, οι ελπίδες. Μαζί μου κλαίει και ουρανός…Το βλέπεις εκείνο το αστέρι που μόλις έπεσε; Κάθε βράδυ περιμένω να κάνω ευχή. Πονάω πολύ καιρό τώρα. Χάθηκαν τα ηλιοβασιλέματα. Έμεινα στο πεζούλι να…

Ακούω “κι όμως είμαι ακόμα εδώ” και βουρκώνω, αναρωτιέμαι πόσα λάθη έχω ανεχτεί, πόση αντοχή και ανοχή έχω δείξει. Είμαι εδώ και αντέχω. Άδεια… κενό το μυαλό μου κάνει τα δικά του σουλάτσα, προσπαθεί να φανταστεί το καλύτερο και να διώξει το χειρότερο. Ένα πληγωμένο σφουγγάρι από αυτά τα ταλαιπωρημένα αισθάνομαι. Άντεξα πολλά, μια δύσκολη ζωή, μία…

Με έκανες να φοβηθώ την αγάπη. Με έκανες να φοβάμαι να μην πιστεύω σε μένα. Με έκανες να νιώθω σκουπίδι. Ναι, αυτό… Ήμουν μικρή και ονειρευόμουν. Πίστευα στην αγάπη αυτή που ονοματίζουν παντοτινή. Μα δεν ήταν μόνο φόβος, ήταν ένα κυνηγητό ώστε να την προλάβω. Τρόμαζα στη σκέψη ότι θα σε χάσω, ενώ δεν ήξερα καλά καλά…

Μα τι έκανα; Πόσο κακό είναι; Τι είπα; Γιατί το πήρες έτσι; Είναι δυνατόν να το αντιμετωπίζεις τόσο λάθος; Ανέκαθεν αυτού του είδους οι φράσεις, μου προκαλούν γέλιο, αστειότητες βρε κουτά! Ποιος μπορεί να θυμώσει με την αναίδεια, το γλείψιμο, την αχαριστία και τόσα ακόμα… Και αν προσπεράσεις κάποια από αυτά, το γλείψιμο δεν μπορείς να το καταπιείς. Δεν χωνεύεται με…

Κάποια φίλη με ρώτησε πώς αισθάνομαι για τους ανθρώπους που δεν έχω πια στη ζωή μου ως προτεραιότητα. Δεν σκέφτηκα καθόλου την απάντηση. Της την έδωσα αμέσως: “Νιώθω όμορφα και χωρίς ενοχές για αυτό.”Η απάντησή μου την εξέπληξε, δεδομένου ότι κάποτε έκοβα τις φλέβες μου για να υπάρχουν πλάι μου, έστω και πλατωνικά ή αραιά,…

Να σου πω τα πάντα. Να μιλήσω για όλες εκείνες τις στιγμές που ονειρευόμουν. Να μεγαλώσω και να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Μία ανυπότακτη καρδιά. Μια καρδιά που μοιράζει συναισθήματα και αγάπη με ανιδιοτέλεια.Μικρή ακόμα σαν ήμουν, αξιολογούσα τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Απέφευγα την τσιγκουνιά της ψυχής. Λάθη μου κόστιζαν στιγμές, συνέπειες εκ των…

Ο φόβος! Μονίμως ο πέλεκυς στο ύψος μας στέκεται και μας κουνάει το δάχτυλό του.Φύγε καημένε κακομοίρη! Μακριά από μένα, δεν με τρομάζεις. Σε νίκησα πολλές φορές και τα κατάφερα να σε αποτινάξω από τη ζωή μου.Κουβαλούσες πάντοτε τη γνωστή σου παρεούλα. Κολλητιλίκι με την ανασφάλεια, με τη φρίκη του άλλου του μεγάλου σου αδελφού,…