Δαίμονας ήρθε στο προσκεφάλι μου, χαμογελούσε γλυκά και με πλάνεψε. Με το βλέμμα του με μαγνήτισε και χάθηκα σε αυτό το άγνωστο σκοτάδι, στο κακό που κάτι διαφορετικό είχε. Βράδυ με επισκέφθηκε και από τότε το μυαλό μου έχω χάσει. Ένα βλέμμα με μάτια κόκκινα φυλάκισαν την καρδιά μου, έκαναν την καρδιά μου να σβήσει κάθε φως αγγέλου. Έτοιμη να του παραδοθώ άνευ όρων, χωρίς λογική, χωρίς γιατί. Ένας δαίμονας ψηλός, μελαχρινός, ήρθε να με πάρει στον δικό του κόσμο. Μα ένας άγγελος από τον ουρανό πέταξε ευθύς μπροστά μου, να σταματήσει το έρωτα τον σκοτεινό προσπάθησε. Φως ήθελε να γεμίσει την ψυχή μου. Να ζω πάνω στην γη θέλησε και όχι στα σκοτάδια του κάτω κόσμου.
Δαίμονας και άγγελος μάχη σκληρή έδωσαν. Εγώ στην μέση να κοιτώ, έναν έρωτα φωτεινό και ένα σκοτάδι θελκτικό. Ανάμεσα σε καλό και κακό, πού να μπαίνει άραγε ο απόλυτος έρωτας; Κάπου στην μέση, σε χρώμα βαθύ κόκκινο. Μόνο με το φως όμως μπορεί να ζήσεις στιγμές πραγματικού πάθους, σε σκοτάδια που το φως σε κάνεις να χάνεσαι στην ηδονή, να χαίρεσαι την στιγμή. Δαίμονας κόλακας και γοητευτικός, άγγελος ξανθός ρομαντικός και πάντα δίπλα σε σένα. Για μένα η μάχη έχει μόνο έναν νικητή, άγγελος φωτεινός με κόκκινα φτερά να με κλείνουν μέσα τους και να καίγομαι γλυκά και ρομαντικά.
Άνδρεα Αρβανιτίδου