Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πόλη αφιλόξενη, ζούσε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Απομονωμένο από τους υπόλοιπους ανθρώπους, απολάμβανε την ευτυχία του και ο ένας στο πρόσωπο του άλλου, είχε βρει το άλλο του μισό. Ζούσαν μια όμορφη ζωή, μακριά από όλα και όλους, προστατεύοντας έτσι τον έρωτά τους, θέλοντας να μοιράζονται οι δυο τους την κάθε τους κοινή στιγμή. Ξεχείλιζαν από αγάπη, δημιουργούσαν όμορφες αναμνήσεις, απολάμβαναν τον έρωτά τους και χαίρονταν την αγάπη τους. Ο χρόνος περνούσε και το ζευγάρι δενόταν όλο και περισσότερο, χωρίς να αφήνουν την παραμικρή χαραμάδα να εισβάλλει στον κόσμο τους οτιδήποτε άλλο. Ώσπου στο κατώφλι του σπιτιού τους, έφτασε μια αποφράδα ημέρα, έρεβος και θλίψη. Η γυναίκα αρρώστησε βαριά και χωρίς να προλάβουν να αξιολογήσουν την κατάσταση, έχασε τη μάχη της με τη ζωή και έφυγε για άλλους κόσμους, μακρινούς και άγνωστους. Ο άνδρας έμεινε μετέωρος να αναπολεί τις κοινές στιγμές τους, να αναζητεί απαντήσεις στα “γιατί” και να πνίγεται από τα ανείπωτα λόγια που έφραζαν το λαιμό του, μην έχοντας αποδέκτη. Οι μέρες του είχαν μια πικρή γεύση, η όψη του φαινόταν τρομακτική και η ζωή του χωρίς το ταίρι του έμεινε μισή…

Η τελευταία σελίδα του παραμυθιού, είναι σχισμένη και λείπει η συνέχεια της ιστορίας, δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη να αποδώσει το δικό του τέλος, να χαράξει την πορεία του άνδρα που ο καθένας επιθυμεί και φαντάζεται και ή να τον βγάλει από το τέλμα του ή να τον αφήσει να φυτοζωεί, έως ότου σβήσει μόνος σε σύντομο διάστημα. Η δική μου οπτική, όσο κι αν η φράση «μισή ζωή χωρίς εσένα…» έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του άνδρα, είναι ελπιδοφόρα. Είναι αισιόδοξη, είναι θετική και κρύβει στους κόλπους της την αγάπη για ζωή και για δημιουργία! Πολλοί λένε ότι ο χρόνος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι γιατρός. Δεν θα συμφωνήσω. Ο πόνος της απώλειας είναι οξύς και πολλές φορές ανυπέρβλητος. Αυτό που αλλάζει είναι η έντασή του, ενόσω ο ίδιος παραμένει συντροφιά στη ζωή μας. Έτσι λοιπόν θέλει η ιστορία να χαράξει μια πορεία προς το φως, να δώσει χρόνο στον ήρωα να αγκαλιάσει και να αγαπήσει την απώλεια, να μάθει να ζει μαζί της, να συνυπάρχουν και βήμα – βήμα να γυρίσουν σελίδα και με δειλά στην αρχή βήματα να γράψουν ένα νέο κεφάλαιο…