“Απωθημένα, στα χνάρια της φαντασίωσης” τίτλος του πολύ καλού μου φίλου, που αν και μακριά, έχουν ενώσει οι νευρώνες μας τα δίκτυά τους και ανταποκρίνονται άμεσα και εν τάχει, δίχως να ‘χουμε συναντηθεί καν. Κάποιες φορές τα απωθημένα μας, όταν δεν είναι σε θέση να γίνουν υπαρκτά και βιώσιμα, στοιβάζονται στις αποθήκες του νου μας και διαπραγματεύονται μαζί μας, μέσα και τρόπους επιβεβαίωσής μας, πώς θα πάρουν το χώρο και το χρόνο που τους αξίζει.

Στεκόμαστε απέναντί τους και θέλουμε να τα δούμε χαρούμενα και ευτυχισμένα μαζί μας, αφού θα ‘μαστε κι εμείς σε θέση να τα κατανοήσουμε, μα περισσότερο να τα δούμε να συμπράττουν μαζί μας το δικό τους χορό, της ευτυχίας και της δικής τους ανεκτικότητας απέναντί μας. Μπορεί κι αυτά να παλεύουν να βρουν θέσεις και στάσεις απέναντί μας, ώστε να κάνουν ορατά και ευανάγνωστα τα δικά τους θέλω, μα τα δικά μας πρέπει να τα αποσυντονίζουν και να τα δηλώνουν αόρατα, στον κατάλογο του νου μας, που πρέπει να φέρουμε εις πέρας και να μην τα αφήνουμε πίσω, στο δικό μας χρονοντούλαπο και τη δική τους αρένα διαμαρτυρίας.

Τα πανό που θα στήσουν τα συναισθήματά μας, θα συμπεριλάβουν και τους αγώνες μας και τις καταδιώξεις μας, αφού απωθημένα όπως αποδεικνύονται, δεν είναι δυνατόν να συστεγάσουν στο δικό τους οικοδόμημα, τη δική μας λαχτάρα και τη δική μας θέληση και όρεξη για σύμπραξη κι απαραίτητη υπόσταση με σάρκα και οστά. Η μόνη που μπορεί να τα καταδεχτεί και να τα φέρει ίσως και σε ισορροπία, είναι μία και μοναδική, η φαντασία μας. Στα δικά της επίπεδα αδρεναλίνης που στοιχειοθετούν και οι φαντασιώσεις μας, ίσως και να ναι το όπλο, το βάλσαμο εκείνο που θα μας δώσει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε τις σκέψεις μας μεν, αλλά σε δραστικά επίπεδα εικονικής πραγματικότητας θα μας πουν. Όχι θα αντιταχθούν με όλη τους τη δύναμη η αλήθεια της ψυχής μας, αφού νιώθουν, παλεύουν, κρίνουν, αισθάνονται, πονούν, λυπούνται, απ’ όλων των ειδών τις πτυχές του χαρακτήρα μας, αναδεικνύονται ακόμα και μέσα σε έναν ονειρικό κι ονειρεμένο κόσμο.