Η γιαγιά μου, που ήταν μια γυναίκα αγράμματη, αλλά σοφή, έλεγε «Μέτριο να μην θέλεις ούτε τον καφέ σου! Πόσο μάλλον τις αποφάσεις σου, τα “ναι” σου και τα “όχι” σου!”. Αυτά που θες και που δεν θες, τα ξέρεις σίγουρα από την πρώτη στιγμή που θα κληθείς να τα υποστηρίξεις, να τα επιδιώξεις ή να τα αποτρέψεις. Αυτή είναι η αλήθεια, μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο στα γράφω…

Υπάρχει κι αυτό το τρία καθέτως με τέσσερα γράμματα, που «Δηλώνει αβεβαιότητα και δισταγμό»… ΙΣΩΣ! Θέλω, αλλά δεν ξέρω, θα δείξει, θα δούμε, μπορεί… Δεν θέλω, αλλά ίσως και να αλλάξω γνώμη… Ίσως, ίσως, ίσως… Αυτός ο διάολος που μπαίνει στη μέση και τα απλά γίνονται δύσκολα. Να σου πω κάτι όμως; Ό,τι ξεκινάει με ένα “ίσως” είναι χαμένη υπόθεση…

Αφού ρε αγάπη μου δεν το μπορείς, δεν το θες, δεν καίγεσαι να το κάνεις, σε ζορίζει, κάνε δυο κουράγια ή και πέντε κι όσα νομίζεις και πες αυτό το ωραίο, το ντόμπρο το ΟΧΙ! Πες το ξεκάθαρα, σταράτα! Μην τυραννιέσαι και μη βουλιάζεις στη μετριότητα, γιατί συνήθως δεν οδηγεί πουθενά. Αν ο κόσμος προχωράει, το κάνει με γενναίες και ξεκάθαρες αποφάσεις. Το λίγο, το τόσο – όσο, είναι χλιαρό. Γι’ αυτό σου λέω, μην δημιουργείς καβάτζες πίσω από ένα μασκαρεμένο “όχι”! Πάρε την ευθύνη που σου αναλογεί και το θάρρος που κρατάς κρυμμένο και ξεβολέψου! Τους άτολμους δεν τους αγάπησε ποτέ κανείς!

Και αν με ρωτήσεις γιατί λέω πως το “ίσως” είναι ένα μασκαρεμένο “όχι” και δεν είναι ένα μασκαρεμένο “ναι”, θα σου πω μια απλή εξήγηση. Γιατί το «ναι», αγάπη μου, είναι το εύκολο! Το “ναι” τους κάνει όλους χαρούμενους, ενώ το “όχι” μας φέρνει απέναντι στα “θέλω” των άλλων, έχει θράσος, έχει δύναμη, προκαλεί συγκρούσεις, συχνά ανοίγει δρόμους μοναχικούς, σε ξεβολεύει. Εκεί έρχεται το ίσως… Έρχεται χωρίς να το καταλάβεις και κατσικώνεται και σιγά- σιγά σου ξεθωριάζει τα όριά σου, κάνει τις κόκκινες γραμμές σου ροζ και μασκαρεύεται μια λέξη σούπερ ουάου που σε όλους αρέσει, «ΕΥΚΑΙΡΙΑ» και αυτό στο οποίο μπαίνεις, είναι ακριβώς ευκαιριακό, με ημερομηνία λήξης συχνά σύντομη. Το “ναι” και το “όχι” σου, να είναι απόλυτα για να έχουν μέλλον, όχι ευκαιριακά, όχι μέτρια, όχι!

Μα φυσικά και την έχω πατήσει, αλλιώς δεν θα στα έλεγα όλα αυτά. Φυσικά και έχω κρυφτεί πίσω από διάφορα “ίσως” κατά καιρούς για να σώσω καταστάσεις που αργά ή γρήγορα με ξεπέρασαν ή με καταπλάκωσαν και πήρα το μάθημά μου. Φυσικά έμεινα πίσω από τη ζωή μου νομίζοντας ότι με θωρακίζει ένα “ίσως”… Φενάκη, αυτό είναι. Χαμένος χρόνος, γιατί στα “ίσως” δυστυχώς ο χρόνος δεν είναι με το μέρος σου, είναι στάσιμος και στάσιμοι μένουμε όταν δεν είμαστε καλά, όταν νοσούμε. Σαν τα άρρωστα σκυλιά που κουλουριάζονται μέχρι να θεραπευτούν ή να πεθάνουν…