Να προσποιηθώ ότι είναι όλα καλά; Φυσικά και όχι! Μα με όσο περίσσιο χαμόγελο μου μένει, θα κάνω το εορταστικό τραπέζι και θα μαζέψω τους αγαπημένους τριγύρω.

Δεν θέλω συγκρίσεις με το παρελθόν, μόνο μπροστά να κοιτάζω. Δεν μπορώ να τη διώξω τη θλίψη κι αυτών των Χριστουγέννων. Πορεύομαι μαζί της. Η ζωή φθίνει, το νήμα κόβεται για πολλούς τριγύρω μου. Η βία, η κακοποίηση, ο θάνατος, τρυπώνουν ύπουλα στην καθημερινότητα. Κοιτάζω την εικόνα του Χριστού και προσεύχομαι.

Θυμάμαι σε κάτι παλιές, ασπρόμαυρες πολεμικές ταινίες, τον τρόπο που γιόρταζαν τα Χριστούγεννα. Άφηναν τα όπλα στην άκρη κι αγκαλιαζόντουσαν όλοι μαζί κι έπιναν κι έτρωγαν. Έτσι νιώθω φέτος.

Ας πιούμε ένα ποτήρι κρασί ακόμη, γιατί η νύχτα ζυγώνει και το ξημέρωμα αργεί..

Στέλλα Σωτήρκου