Έχω να δω την κόρη μου 15 χρόνια κι αυτό είναι από μόνο του ίσως η πιο τρομαχτική φράση που μπορεί να ξεστομίσει ένας γονιός. Το πιο τρομαχτικό όμως δεν είναι αυτό, το πιο τρομαχτικό είναι πως μπορώ να την ξεστομίζω αβίαστα και καμιά φορά δίχως ίχνος συναισθήματος.
Δεν είναι λίγες φορές που τυχαία ακούω ή διαβάζω ιστορίες γονέων – μπαμπάδων κυρίως – που έχουν χάσει κάθε επαφή με το παιδί τους και αυτό είναι κάτι που τους πονά, τους διαλύει, τους καταστρέφει. Δεν κρύβω πως για λίγο νιώθω ενοχές που δεν αισθάνομαι έτσι, αλλά θα ήμουν υποκριτής αν παρίστανα πως μου συμβαίνει. Δεν έχω επαφή με την πρωτότοκη κόρη μου, δεν ξέρω καν πώς είναι σήμερα που μιλάμε κι αυτό δεν με διαλύει σε κομμάτια. Όσες τύψεις κι αν με κατακλύζουν κατά καιρούς, αυτή είναι η δική μου αλήθεια. Μια αλήθεια που μου πήρε πολλά χρόνια να καταφέρω να ξεστομίσω χωρίς να σκύψω το κεφάλι από ντροπή. Μια αλήθεια για την οποία πολλοί μ’ έχουν κρίνει. Μια αλήθεια για την οποία πολλοί μ’ έχουν χαρακτηρίσει αδιάφορο, αναίσθητο, ανύπαρκτο…
Έχω να δω την κόρη μου 15 χρόνια. Εκείνη έχει πια ενηλικιωθεί και μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να μάθει ολόκληρη την ιστορία της ζωής της και τους πραγματικούς λόγους που μεγάλωσε χωρίς εμένα. Μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να μάθει κι ίσως πλέον δεν έχει καμία σημασία, γιατί έμαθε να ζει έτσι και το μεταξύ μας χάσμα είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Δεν με ξέρει καν. Δεν την ξέρω καν. Κανένα κοινό σημείο επαφής, εκτός ίσως από το dna. Πώς μπορώ να μιλάω τόσο σκληρά; Πώς μπορώ να σκέφτομαι τόσο ωμά; Μου πήρε χρόνια… πολλά χρόνια… πάνω από 15 χρόνια… Χρόνια στα οποία έγιναν τόσα που εκείνη δεν έμαθε ποτέ, που έγιναν όλα αυτά που δεν της είπε ποτέ κανείς και δεν πρόκειται να της διηγηθώ ποτέ. Ιστορίες που εγώ ο “άκαρδος, αδιάφορος, ανύπαρκτος πατέρας”, δεν έχω τα κότσια να της πω κοιτώντας την στα μάτια.
Γνώρισα την πρώην γυναίκα μου από κοινή παρέα πριν 20 περίπου χρόνια και σύντομα κάναμε σχέση. Δεν μπορώ να πω πως γεννήθηκε κάποιος τρελός έρωτας κι απ’ τις δύο πλευρές, περνούσαμε όμως καλά μαζί. Η εγκυμοσύνη της μας ξάφνιασε και τους δύο. Έπαιρνε αντισυλληπτικά μου είχε πει. Ίσως το ξέχασε μου είχε πει. Δεν κρύβω πως στην αρχή θύμωσα και την κατηγόρησα πως το έκανε επίτηδες. Δεν κρύβω πως ήμουν σκληρός απέναντί της. Την θυμάμαι σαν τώρα να κάθεται κουλουριασμένη στον καναπέ και να κλαίει όσο εγώ πηγαινοερχόμουν νευρικά στο δωμάτιο και της ούρλιαζα “πώς είναι δυνατόν να το ξέχασες;”…
Ναι, έγινε από αμέλειά της. Ναι, αυτό μας έφερε προ τετελεσμένου. Ναι, δεν το περιμέναμε, δεν το υπολογίζαμε, δεν το προγραμματίζαμε, αλλά είχε συμβεί κι έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε. Ναι, της ζήτησα συγνώμη που την αμφισβήτησα. Ναι, καταλάβαινα ότι ήταν κι εκείνη τρομαγμένη. Ναι, έπρεπε μαζί να αποφασίσουμε το τι θα κάνουμε. Και το αποφασίσαμε. Καθίσαμε και βάλαμε κάτω τα δεδομένα, το συζητήσαμε, το σκεφτήκαμε και συμφωνήσαμε πως θα γεννούσαμε αυτό το παιδί. Αποφασίσαμε πως θα γινόμασταν οικογένεια.
Η αλήθεια είναι πως τα προβλήματα φάνηκαν απ’ την αρχή, θεωρούσα όμως πως ήταν νευρική κι εριστική λόγω της εγκυμοσύνης, λόγω των αλλαγών που βίωνε… Ήλπιζα πως θα βρίσκαμε τον τρόπο να συνυπάρξουμε αρμονικά κι έκανα υπομονή. Προσπαθούσα να είμαι κοντά της σε όλα, να μην ρίχνω λάδι στη φωτιά κάθε φορά που έβρισκε αιτίες για καβγά, να μην δίνω δικαιώματα για διαφωνίες. Πίστευα πως θα ομαλοποιηθεί η κατάσταση όταν γεννηθεί το μωρό, μα δυστυχώς τα πράγματα χειροτέρεψαν. Μου μιλούσε άσχημα, δεν με λάμβανε υπόψιν ούτε καν στα θέματα που αφορούσαν το παιδί, δεν με υπολόγιζε… Έκανα πολύ υπομονή στην αρχή, αλλά η αλήθεια είναι πως από ένα σημείο και μετά ξεσπούσα κι εγώ. Βλέποντας τα πράγματα από μακριά πια, αντιλαμβάνομαι πως προσπάθησα παραπάνω απ’ όσο ίσως θα έπρεπε και πως εκείνη τραβούσε το σκοινί στα άκρα. Το διαζύγιο ήταν μονόδρομος.
Πήρε την επιμέλεια και διατροφή για το παιδί, ενώ το δικαστήριο όρισε σε μένα επικοινωνία 2 σαββατοκύριακα το μήνα και 1 απόγευμα την εβδομάδα. Στην αρχή τηρούσαμε και οι δυο όσα μας είχαν ορίσει, πολύ σύντομα όμως άρχισε να βρίσκει δικαιολογίες για να μην δω την μικρή, για να μην την πάρω στο σπίτι μου. Πέρασα αμέτρητες ώρες να προσπαθώ να την πείσω τηλεφωνικά να μου δώσει το παιδί, τηλεφώνησα αμέτρητες φορές στους γονείς της να την μεταπείσουν, μίλησα αμέτρητες φορές με φίλους της που θεωρούσα πως ίσως μπορούσαν να την επηρεάσουν… Πήγα άπειρες φορές στο αστυνομικό τμήμα, μίλησα άπειρες φορές με δικηγόρους για να βρούμε μια λύση, έφτασα άπειρες φορές στα δικαστήρια. Χαμένος κόπος, πόνος, χρόνος, χρήματα. Έχανα το παιδί μου, την καθημερινότητά της, την κοινή μας ζωή.
Δεν ήμουν εκεί όταν πήγε πρώτη φορά στο δημοτικό. Δεν ήμουν εκεί όταν έδινε παράσταση στο θέατρο του σχολείου. Δεν ήμουν εκεί όταν πήρε μετάλλιο στην ενόργανη. Δεν ήμουν εκεί όταν πήρε το πτυχίο της στα αγγλικά. Δεν ήμουν εκεί όταν έπεσε το πρώτο της δοντάκι. Δεν ήμουν εκεί όταν έκλαψε για την πρώτη της ερωτική απογοήτευση. Χαμένες μέρες απ’ την ζωή της κόρης μου. Μέρες που έγιναν βδομάδες, μήνες, χρόνια… Χρόνια που πάλευα με κάθε δυνατό κι αδύνατο τρόπο να είμαι κοντά της, την στιγμή που η μητέρα της την γέμιζε δηλητήριο και μίσος για μένα. Την στιγμή που η μητέρα της την κρατούσε μακριά μου και έσκαβε το έδαφος κάτω μας, μεγαλώνοντας το χάσμα ανάμεσά μας.
Για 10 ολόκληρα χρόνια έδωσα έναν αιματηρό αγώνα για να καταφέρω αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Για 10 χρόνια πόνεσα, έκλαψα, έχασα τον εαυτό μου. Για 10 χρόνια διαλύθηκα, κομματιάστηκα και καταστράφηκα. Για 10 ολόκληρα χρόνια…
Δεν κρύβω πως μετά από 10 χρόνια παραιτήθηκα. Δεν άντεχα άλλο να παλεύω, δεν άντεχα άλλο να προσπαθώ και να πέφτω σε τοίχο. Η κόρη μου ένιωθε πια εχθρικά απέναντί μου κι η γυναίκα μου τάιζε αυτό το συναίσθημά της με κάθε τρόπο. Την είχε κάνει όχι απλά ξένη, αλλά πολέμιά μου. Ένιωθα μόνος, αδικημένος και ανήμπορος. Δεν άντεχα άλλο! Δεν είχα άλλα αποθέματα, είτε συναισθηματικά, είτε οικονομικά. Είχα δώσει τα πάντα και παρέμενα στο μηδέν.
Έχω να δω την κόρη μου 15 χρόνια κι αυτό είναι από μόνο του ίσως η πιο τρομαχτική φράση που μπορεί να ξεστομίσει ένας γονιός. Το πιο τρομαχτικό όμως δεν είναι αυτό. Το πιο τρομαχτικό είναι πως μπορώ να την ξεστομίζω αβίαστα και καμιά φορά δίχως ίχνος συναισθήματος. Θα ήταν ψέματα αν έλεγα πως μου λείπει, πως την λαχταράω, πως δεν αντέχω χωρίς εκείνη. Ναι, έρχεται πολλές φορές στο νου μου κι αναρωτιέμαι πώς να είναι και τι να κάνει. Ναι, αμέτρητες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς θα ήμασταν οι 2 μας αν τα πράγματα δεν είχαν έρθει έτσι. Η απόλυτη, ωμή αλήθεια μου είναι όμως ότι δεν μ’ άφησαν να την αγαπήσω όσο θα ήθελα, όσο θα μπορούσα.
Έχω να δω την κόρη μου 15 χρόνια. Εκείνη έχει πια ενηλικιωθεί και μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να μάθει ολόκληρη την ιστορία της ζωής της και τους πραγματικούς λόγους που μεγάλωσε χωρίς εμένα. Γιατί εγώ ο “άκαρδος, αδιάφορος, ανύπαρκτος πατέρας”, δεν έχω τα κότσια να της πω κοιτώντας την στα μάτια. Δεν έχω τα κότσια να της πω ότι η μητέρα της, ο πιο σημαντικός της άνθρωπος, έπαιξε όλα αυτά τα παιχνίδια πάνω στην δική της πλάτη, στερώντας της έναν ακόμη άνθρωπο που θα πέθαινε για εκείνη. Γιατί εγώ ο “άκαρδος, αδιάφορος, ανύπαρκτος πατέρας” δεν αντέχω να την πληγώσω τόσο.
Η ιστορία του Ανδρέα,
γραμμένη από την Κική Γιοβανοπούλου
(author του gynaikaeimai.com)
Θέλεις να μοιραστείς την ιστορία σου, αλλά δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις; Η συντακτική μας ομάδα μπορεί να το κάνει για σένα! Στείλε μας τις σκέψεις σου στο gynaikaeimai@gmail.com και θα φτιάξουμε ένα κείμενο αποκλειστικά για σένα, δημοσιεύοντάς το στο site μας. Με ή χωρίς το όνομά σου!