Λάθος άνθρωποι, ένα κεφάλαιο της ζωής μας που πονάει όταν το αγγίξεις κι ας πάει καιρός που έχει κλείσει. Ένα κεφάλαιο γραμμένο με μελανά γράμματα, γεμάτο με έντονα συναισθήματα πάθους και πόνου. Γιατί συνήθως αυτοί που αποδεικνύονται λάθος άνθρωποι, είναι αυτοί τους οποίους αγάπησες πιο δυνατά, πιο έντονα, πιο αληθινά, πιο… καταστροφικά. Άνθρωποι που μας πόνεσαν, μας πρόδωσαν, μας διέλυσαν. Άνθρωποι που δεν μας ένιωσαν, δεν μας κατάλαβαν, δεν μας αισθάνθηκαν. Άνθρωποι που δεν εκτίμησαν, δεν σεβάστηκαν, δεν υπολόγισαν. Άνθρωποι που απλά δεν τα κατάφεραν. Δεν τα κατάφεραν εκείνοι ή μήπως δεν καταφέραμε εμείς να τους κάνουμε να είναι αλλιώς; Άραγε όμως θα μπορούσαν να είναι αλλιώς;

Ήταν απ’ την αρχή λάθος και το έκρυβε ή μήπως την είχες ήδη πατήσει κι εθελοτυφλούσες; Ήταν τόσο καλός ηθοποιός ή μήπως εσύ πολύ ερωτευμένος; Ήταν πραγματικά τόσο σκάρτος ή μήπως δεν ένιωσε για σένα ποτέ, τίποτα; Όλες αυτές οι ερωτήσεις που κάνεις ξανά και ξανά στον εαυτό σου, προσπαθώντας να βρεις μια άκρη, προσπαθώντας να απαντήσεις στα αμέτρητα “γιατί” που έρχονται βράδια που στήνουν χορό στο κεφάλι σου και σε κάνουν να φλερτάρεις επικίνδυνα με την τρέλα.

Προσδοκίες που διαλύθηκαν, ελπίδες που σκόρπισαν, όνειρα που έσβησαν. Αγάπες που πληγώθηκαν, έρωτες που λαβώθηκαν, συναισθήματα που χτυπήθηκαν. Μάτια υγρά κι ένας μόνιμος κόμπος στο λαιμό. Αμέτρητα, αναπάντητα “γιατί” κι άλλα τόσα “αν” που πονάνε. Άνθρωποι πληγές, που μένουν ανεξίτηλα πάνω μας.