Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα εξαφανισμένων παιδιών την 25Η Μάιου, θα ήθελα να μοιραστώ την δική μου εμπειρία και εύχομαι κανείς γονιός να μην ζήσει ποτέ αυτό το συναίσθημα που ένιωσα εγώ, έστω και για λίγα λεπτά.
Σάββατο απόγευμα σε γνωστό πολυκατάστημα της Θεσσαλονίκης, έχουμε πάει βόλτα μαζί με φίλους μας και με τα παιδιά τους. Ο Ηλίας ήταν τότε 2,5 ετών περίπου κι εγώ έγκυος 6μηνών. Καθίσαμε με τις φίλες μου σε ένα σημείο που μπορούμε να βλέπουμε τα παιδιά μας να παίζουν και οι άντρες μας πήγαν να πάρουν καφεδάκι. Εκείνη τη μέρα ο Ηλίας φορούσε ένα μπορντό μπλουζάκι και έτσι μπορούσα σχετικά εύκολα να τον τσεκάρω ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά. Σημειωτέον, ότι εκείνη τη μέρα είχε πάρα πολύ κόσμο και πολλά παιδάκια.
Για δευτερόλεπτα γύρισα την πλάτη μου, να αφήσω το μπουφάν μου. Όταν ξαναγύρισα και προσπάθησα να τσεκάρω τον Ηλία, δεν έβλεπα πουθενά το μπορντό μπλουζάκι. Δεν μπορεί, κάπου εδώ θα είναι και απλά δεν τον βλέπω… Σηκώθηκα όρθια και άρχισα να σκανάρω αστραπιαία όλα τα παιδάκια, κοίταξα αριστερά, δεξιά και μέχρι το τέλος του διαδρόμου. Πουθενά ο Ηλίας. Οι φίλοι μας που με είδαν τρομαγμένη κατάλαβαν και αμέσως άρχισαν να τον ψάχνουν. «Τον είδατε; που πήγε;» άρχισα να τους ρωτάω και παράλληλα να προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη για να σκεφτώ που μπορεί να είχε πάει. Μήπως πήγε να βρει τον μπαμπά του φώναξα και έτρεξα προς την καφετέρια. Δεν πρόλαβα να μπω και είδα τον άντρα μου με τον φίλο μας να κρατάνε τους καφέδες και να γελάνε αμέριμνοι. «ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ» τους είπα και παράλληλα τα μάτια μου σκάναραν όλη την καφετέρια. Εκείνη την ώρα πέρασε δίπλα μου ένας φύλακας (security του πολυκαταστήματος ) και αμέσως τον ενημέρωσα. «Για τον Ηλία λέτε;» με ρώτησε. «ΝΑΙ! Που το ξέρετε, τον βρήκατε;» «έχουμε πάρει σήμα όλοι οι φύλακες και τον ψάχνουμε, μέσα στο κατάστημα αλλά και στις εξόδους». Ευτυχώς ένας φίλος μας από την παρέα μας πιο ψύχραιμος πήγε και ενημέρωσε κατευθείαν για χαμένο παιδί και έδωσε τα στοιχεία του και περιγραφή.
Είχαν ξεχυθεί όλοι οι φίλοι μας να τον ψάχνουν, μία φίλη μου έμεινε στο μέρος όπου καθόμασταν αρχικά και ο άντρας μου με πήγε να κάτσω στις πληροφορίες. «Δεν μπορείς να τρέχεις με την κοιλιά στο στόμα» μου είπε. « Περίμενε εδώ μήπως κάποιος τον βρει και τον φέρει εδώ» Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις… η καρδιά μου κόντευε να σπάσει το μυαλό μου είχε τρελαθεί να σκέφτεται διάφορα σενάρια (που δεν θέλω ούτε καν να τα ξανασκεφτώ) . Κοίταξα το ρολόι, είχαν περάσει 15λεπτά περίπου από την ώρα που αντιλήφθηκα ότι λείπει και εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου.
«ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ !» φώναξε η φίλη μου στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, «Ο Ηλίας γύρισε εδώ που καθόμασταν μόνος του». Δεν μπορώ να περιγράψω την ανακούφιση που ένιωσα εκείνη τη στιγμή… έτρεξα και μόλις τον είδα τον αγκάλιασα και δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο, φτάνει που ήταν στην αγκαλιά μου. Όταν ηρεμήσαμε παρατήρησα ότι κρατούσε ένα παιχνίδι στα χέρια του. «Πού το βρήκες» τον ρώτησα; «Μπορείς να με πάς να δω από πού το πήρες;» και με οδήγησε στο κάτω επίπεδο του πολυκαταστήματος , μέσα σε ένα κατάστημα με παιχνίδια. Είχε φύγει , είχε κατεβεί μόνος του τις κυλιόμενες σκάλες, μπήκε μέσα στο μαγαζί , πήρε το παιχνίδι και το έφερε να παίξει με τους φίλους του όπως μας είπε. Κανείς δεν τον είδε, κανείς δεν αντιλήφθηκε ένα παιδάκι μόνο του 2,5 χρονών και κανείς δεν κατάλαβε από το μαγαζί ότι πήρε ένα παιχνίδι και έφυγε. Φυσικά και ακολούθησε ήρεμος διάλογος μαζί του και του εξηγήσαμε πόσο μας τρόμαξε και πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που έκανε. Φυσικά και δεν κρατήσαμε το παιχνίδι, θα ήταν σαν να επιβραβεύουμε αυτό που έκανε αν το κρατούσαμε (ακόμη κι αν το αγοράζαμε μετά). Και φυσικά μέχρι και σήμερα δεν σταματήσαμε να του εξηγούμε πόσο επικίνδυνο είναι όταν φεύγει μακριά μας και ποτέ δεν θα σταματήσουμε να το λέμε.
Αλλά και πάλι το μεγαλύτερο βάρος το έχουμε εμείς σαν γονείς και αυτό που έγινε, μας έδωσε ένα καλό μάθημα ώστε να είμαστε πιο προσεκτικοί και καθόλου εφησυχασμένοι ως προς το συγκεκριμένο θέμα.
Δημοσιεύθηκε από Χρύσα
Μία απάντηση στο “15 λεπτά αγωνίας…”
Καλημέρα. Το like μου γιατί σε άκουσα, αυτό που ζήσατε το απεύχομαι, ούτε στον εχτρό μου!..Πω πω τι ήσαντε για σας εκείνα τα δεκαπέντε λεπτά!! Τι αγωνία, πόσος φόβος, τι ανακούφιση!!Σε συμμερίζομαι!! Καμμιά φορά είναι η κακιά η ώρα, η κακιά στιγμή μοναχά! Κι αυτά τα μικρούλια έτσι όπως κινούνται, εκεί που παν και κρύβονται, αόρατα γίνονται…Κι είναι τόσο αθώα, ευκολόπιστα..Συνέχεια να τρέχουμε από πίσω τους είναι.