Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή του έναν αχάριστο άνθρωπο, η αχαριστία είναι δυστυχώς σημάδι των καιρών.

Αχαριστία σημαίνει να μην αναγνωρίζω την προσφορά κάποιου, να μην την εκτιμώ και να την θεωρώ «υποχρέωσή του». Όλοι χρωστάνε στον αχάριστο άνθρωπο. Όλοι «πρέπει» να του δίνουν ότι ζητά (ψυχικά ή υλικά) χωρίς να σταματάνε ποτέ οι απαιτήσεις του. Όταν του δώσεις κάτι, πλέον το θεωρεί δεδομένο και δεν νιώθει καμία ευγνωμοσύνη. Οι αχάριστοι είναι άνθρωποι που αγαπούν τόσο πολύ τον εαυτό τους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παίρνουν, ενώ η έννοια της προσφοράς δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους. Ζουν μόνο για να ζητούν και να δέχονται. Άνθρωποι με απενεργοποιημένη συνείδηση, άνθρωποι που όσα και να τους δώσεις δεν θα νιώσουν ποτέ ότι είναι αρκετά, άνθρωποι που όσο κι αν τους έχεις βοηθήσει ή σταθεί, τη μία μοναδική στιγμή που θα τους χρειαστείς, θα σου γυρίσουν την πλάτη.

Ο αχάριστος δεν αισθάνεται ότι η συμπεριφορά του είναι εγωιστική και απαράδεκτη. Δεν ψάχνει καν δικαιολογίες για τη στάση του, γιατί πολύ απλά δεν την αντιλαμβάνεται! Όλο αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό γι’ αυτόν, έτσι ζει, μ’ αυτό τρέφεται, μ’ αυτό εξελίσσεται. Η αχαριστία είναι ψυχική αναπηρία, όμως ο αχάριστος μόνο ανάπηρος δεν αισθάνεται. Αντίθετα, νιώθει ο πιο έξυπνος, ο πιο καταφερτζής… ξέρει τι θέλει και πως θα το πάρει!

Από αρχαιοτάτων χρόνων μας έρχεται το ρητό «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχάριστου» και ενώ συνήθως μπορούμε κάποια στιγμή να αντιληφθούμε «τι φίδι τρέφαμε στον κόρφο μας» και να τον απομακρύνουμε με συνοπτικές διαδικασίες, κάποιες φορές δεν είμαστε τόσο τυχεροί ή υποψιασμένοι και το φίδι αυτό καταφέρνει να μας δαγκώσει πριν το ξεφορτωθούμε.

Το σίγουρο όμως είναι πως… τα φίδια ΠΑΝΤΑ θα σέρνονται…

Της Κικής Γιοβανοπούλου