Φοράς τη μία μόνο παντόφλα και σέρνεις τα πόδια σου στο παιδικό δωμάτιο… “Σηκωθείτε αγάπες μου” λες μέσα απ’ τα δόντια σου και πηγαίνεις στο μπάνιο να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου μπας και συνέλθεις! Φτιάχνεις έναν καφέ όπως όπως και πίνεις 2 γενναίες γουλιές ν’ ανοίξει λίγο ο λαιμός γιατί σε λίγο έρχεται η ώρα που θα βάλεις τις φωνές και δεν θες ν’ ακούγεσαι σαν χαλασμένο ραδιόφωνο. Φτιάχνεις γάλατα, ετοιμάζεις τσάντες, ψάχνεις τα ρούχα σου… περνάς βιαστικά μπροστά απ’ τον καθρέφτη και ασυναίσθητα σταματάς και κοιτάς το είδωλό σου. Τα μαλλιά σου είναι σαν χαίτη λιονταριού που πάλευε με ύαινες για ένα κουφάρι ελαφιού… κι οι μαύροι κύκλοι… “Χριστέ μου… στον αστράγαλο θα φτάσουν σε λίγο” μουρμουρίζεις. Πηγαίνεις στο παιδικό, χαϊδεύεις τα μικρά σου στοργικά… τα φιλάς… τους ψιθυρίζεις ότι ήρθε η ώρα να σηκωθούν… Λίγη ώρα και αρκετά κιλά υπομονής αργότερα, θα βάλεις και τι φωνές που δεν κοιμούνται νωρίς το βράδυ και έπρεπε να σταματήσουν το παιχνίδι νωρίτερα και τα έλεγες εσύ αλλά ποιος σ’ ακούει… (ευτυχώς ήπιες καφέ κι άνοιξε ο λαιμός σου!). Για μερικά δευτερόλεπτα έρχονται στο νου σου εκείνες οι στιγμές που στη θέση σου ήταν η δική σου μάνα (που είχε ακριβώς την ίδια αναμαλλιασμένη χαίτη και τους ίδιους κι απαράλλαχτους μαύρους κύκλους ΚΑΘΕ πρωί) τότε που προσπαθούσε να σε ξυπνήσει και της έκανες τα νεύρα κρόσια μ’ αυτό το “5 λεπτάκια ακόμη”, το οποίο παρεμπιπτόντως έχουν “κληρονομήσει” και τα καμάρια σου, τι σου κάνει το dna ε; “ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!” ουρλιάζεις σαν τον Russell Crowe στον “Μονομάχο”.
Όταν καταφέρεις και παραδώσεις το καθένα στο σχολείο του παίρνεις μια βαθιά ανάσα και συνεχίζεις… Τρέχεις σαν παλαβή για το γραφείο. Στο φανάρι κοιτάζεις τον καθρέφτη του αυτοκινήτου… “Αυτοί οι μαύροι κύκλοι δεν καλύπτονται με τίποτα! Μισό κιλό consealer έχω βάλει!” σκέφτεσαι και κοιτάζεις δεξιά σου. Μια άλλη μαμά με εξίσου υπέροχους μαύρους κύκλους τεντώνεται να πιάσει το κουκλάκι που το μωρό της πέταξε, να του το δώσει μπας και σταματήσει να ωρύεται! Χαμογελάς… “Θα μεγαλώσουν” σκέφτεσαι και τότε θα μπορώ να κοιμηθώ λίγο παραπάνω…
“3 το πρωί γύρισε το καμάρι μου χτες” ακούς την Μαρία απ’ το διπλανό γραφείο να παραπονιέται. “Κοίτα πως έχουν γίνει τα μάτια μου απ’ την αϋπνία!” “Δηλαδή όταν μεγαλώσουν δεν θα μπορώ να κοιμάμαι λίγο παραπάνω;;;;;” τη ρωτάς γουρλώνοντας τα μάτια από έκπληξη σαν cartoon!!! Αντί απάντησης, αρχίζει να γελάει δυνατά… “Δηλαδή μεθαύριο θα βγει η κορούλα σου να διασκεδάσει και θα καταφέρεις να κλείσεις μάτι μέχρι να επιστρέψει;” με ρωτάει σηκώνοντας το αριστερό φρύδι. “Μα έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος από…” λέω με παράπονο “Από τότε που έγινες μάνα αγάπη μου…” συμπληρώνει η Μαρία. “Ναι αλλά κάποια στιγμή θα φύγουν απ’ το σπίτι και…” κάνω μια τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια… “Και θα ξυπνάς το πρωί να περάσουν να σου αφήσουν τα εγγόνια σου πριν φύγουν για τη δουλειά τους!” συνεχίζει η άκαρδη… “Στην αρχή είχαμε τους κολικούς… τις αρρώστιες… μετά το σχολείο… Μ’ αποτελείωσες…” της λέω πίνοντας μια γουλιά καφέ. “Έγινες γονιός; Ξέχνα τον ύπνο!” μου χαμογελάει…
Της Κικής Γιοβανοπούλου