Λένε πως πίσω απ’ τα πιο δυνατά γέλια, κρύβονται οι πιο μοναχικοί άνθρωποι. Άνθρωποι που πίσω απ’ το χαμόγελό τους έχουν χαντακώσει τόνους θλίψης και πόνου, τόνους μοναξιάς…
Αν δεν ξέρεις, δεν είναι εύκολο να τους ξεχωρίσεις. Μπορεί να βρίσκονται συχνά μέσα σε μεγάλες παρέες, μπορεί ακόμη να είναι αυτοί οι ίδιοι που κουνώντας έντονα τα χέρια τους, διηγούνται παραστατικά, σπαρταριστές ιστορίες στους άλλους, προκαλώντας δυνατά γέλια!
Αν σταθείς για λίγο και τους παρατηρήσεις, θα το δεις, θα καταλάβεις. Θα δεις δυο χείλη γελαστά και δυο μάτια σπασμένα. Θα δεις πως στα δευτερόλεπτα που ξεχνιούνται, ένα μαύρο πέπλο τυλίγει το βλέμμα τους…
Τα ξέρω αυτά τα βλέμματα. Κρύβουν αξιοπρέπεια, αλήθεια και περηφάνια, περίτεχνα αγκαλιασμένα με βαθύ πόνο. Τα ξέρω αυτά τα βλέμματα και ταπεινά υποκλίνομαι στη σιωπηλή τους δύναμη.
Τα ξέρω καλά αυτά τα βλέμματα…
Κική Γιοβανοπούλου