Κάπου εκεί στα σκοτάδια μου σ’ έχασα. Κανένας δε μας πίστευε, όταν λέγαμε πως χωρίσαμε, παρά μόνο όταν τους το ‘χαμε αποδείξει, όχι με λόγια, μα στοιχειοθετημένα, πως οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει. Κανένας δεν ήθελε να δεχθεί πως αυτή η αγάπη, όπως έλεγαν, δεν έπρεπε και δε θα ‘πρεπε και εμείς να την αφήσουμε να σβήσει. Κανένας δεν ήταν δεκτικός σ’ όλο αυτό, πόσο μάλλον και τα καμάρια μας. Μα όλοι μας μέσα μας ξέραμε, πως δε θα αργούσε να ‘ρθει αυτή η μέρα, που η απόφαση που θα ‘πρεπε να πάρω, ήταν και ζωής, μα δε θα ‘πρεπε να τη μετανιώσω με τίποτα και για κανέναν μετέπειτα λόγο.
Ποτέ δεν το μετάνιωσα, παρά μόνο όταν με έκρινα απέναντι στα παιδιά μου και στο αντίκτυπο που ‘χαν οι προτεραιότητές μου, απέναντί τους, απέναντί σας. Μα μου ήταν αδιανόητη η τότε συγκατοίκησή μου με σένα, όλοι μαζί, καθώς ενώ στα ‘χα υποδείξει και στα ‘χα αναφέρει τα σκοτάδια μου, επιδεικτικά και προκλητικά, θέλησες να τα αγνοήσεις.
Κανείς δεν κάθεται και δεν παρακαλά για ψίχουλα αγάπης, αν η ψυχούλα του δεν είναι σε θέση να δώσει και όχι απλά να παραδώσει μαθήματα τάχα σοβαρότητας, ηθικής και ένα παραπάνω, μαθήματα που μόνο είχες μάθει να τα λες και πάντα να πράττεις τα αντίθετα και οδυνηρά για όλους τους άλλους. Εκείνα τα σκοτάδια μου άρχισα τότε και τα φοβόμουν και εγώ και θέλοντας να τα μοιραστώ μαζί σου, έβρισκα, όχι απλά τοίχος, αλλά εμπαιγμό, κοροϊδία. Και το μόνο που μου απέμενε; Η αξιοπρέπειά μου, να την πάρω, αλλά όχι να φύγω, παρά να διώξω εσένα, να γίνεις πλέον μέτοικος και όχι συγκάτοικος.
Τι κι αν δεν πάλεψα, τι κι αν δεν έδωσα τη μάχη της ζωής μου, τα αποτελέσματα, όχι πια οδυνηρά, μα καταιγιστικά και καθ’ όλη τους την υπόσταση και την υφή τους, επιδέξια, της δικής μου ικανότητας απόστασης, απόσχισης και πάνω απ’ όλα του αμέτοχου εκείνου συμβολαίου ζωής και μόνο, όπως τα ‘λεγαν τα νομικά πλαίσια που τα καθόρισαν τότε, όλα, τα πάντα, διαυγή και ξεκάθαρα.
Ποτέ δεν το μετάνιωσα, μα εκείνα τα σκοτάδια μου τα έτρεμα, κάθε φορά που νύχτωνε και έπρεπε να μου απολογηθώ, καθώς ένα παιδί περίμενε τόσα πολλά από μένα και εγώ μέσα στον πάνικό μου πάλευα με νύχια και με δόντια να του τα προσφέρω. Η δική σου προσφορά μέγιστη, καθοριστική και πάντα θα ‘μαι ευγνώμων, γιατί έστω κι έτσι, φέρθηκες, φέρεσαι αντρίκια μεν, αλλά κάποια θέματα θίγουν όχι απλά τις προσωπικότητές μας, αλλά δε θα πρέπει να δρουν ως βούτυρα στα ψωμιά μας. Μιας και η διατροφή μας, μεσογειακή και άκρως θερμιδομετρούμενη, σε σχέση με τους πόνους και τα δάκρυα, τις αγωνίες και τα λάθη εκείνα, που όσο κι αν τα αναφέρουμε, έγιναν. Και όλα έγιναν, ναι, για κάποιο πιστεύω πια λόγο. Σίγουρα για να ρίξουν το φως, το άπλετο στα σκοτάδια μου, που καιρό τώρα διαλευκάνθηκαν από σύνδρομα, όχι στερητικά, παρά αγάπης και φροντίδας, καθώς αμέτοχα απ’ την τοξικότητα άλλων και συνεπαρμένα απ’ τη μαγεία τους, καθοδηγούν το αστέρι της ψυχής μας σε μονοπάτια διαυγή και πεντακάθαρα.
Άννα Ζανιδάκη