Δεν έχω πια χρόνο να προσπαθώ να εξηγώ τα αυτονόητα, να υπενθυμίζω ξανά και ξανά τις κόκκινες γραμμές μου, να ζητώ επανειλημμένα να σεβαστούν τα όριά μου. Δεν έχω πια χρόνο να αναλώνομαι σε χλιαρές σχέσεις, να ξοδεύομαι σε ανούσιες φιλίες, να δίνω παρατάσεις σε μέτριες επαφές.

Δεν τραβάω πια απ’ τα μαλλιά καταστάσεις που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, που δεν με κάνουν να χαμογελάω. Δεν υποκύπτω πλέον σε συναισθηματικούς εκβιασμούς και “θ’ αλλάξω” που ποτέ δεν γίνονται πράξη. Δεν ανέχομαι πια όσα δεν μου αξίζουν, απ’ τον φόβο της μοναξιάς -δεν την φοβάμαι πια. Δεν στριμώχνομαι σε “παπούτσια” που δεν είναι στο νούμερό μου, προτιμώ να περπατάω ξυπόλητη.

Γιατί μεγάλωσα πια και ξέρω καλά πως το μεγαλύτερο δώρο είναι ο χρόνος και δεν πρέπει να τον ξοδεύω αλόγιστα σε πράγματα κι ανθρώπους που δεν με γεμίζουν. Γιατί πια επιλέγω να μην έχω χρόνο για οτιδήποτε δεν αγαπώ, για οτιδήποτε δεν με κάνει να χαμογελάω, για οτιδήποτε δεν φωτίζει την ψυχή μου.

Δόμησες κι εσύ (όπως οι περισσότεροι) τη ζωή σου πάνω σε “πρέπει” που ονόμασες “στόχους” και πάλεψες τόσο σκληρά για να τους κατακτήσεις, που ξέχασες το σημαντικότερο, εσένα. Μα έρχεται ο χρόνος που περνάει, να σου θυμίσει πως δεν είναι ατελείωτος, πως αρκεί μια μοναχά στιγμούλα για να κοπεί το νήμα και να έρθει το σκοτάδι. Πότε; Κανείς δεν ξέρει, μα όσο μεγαλώνεις το αντιλαμβάνεσαι περισσότερο κι εκεί είναι που (θα έπρεπε να) επαναστατείς και διεκδικείς περισσότερα χαμόγελα, περισσότερα “θέλω”, περισσότερες αληθινές στιγμές.

Ο χρόνος είναι το σημαντικότερο δώρο και τα ακριβά δώρα πρέπει να δίνονται μόνο σε “ακριβούς” ανθρώπους, τα τόσο σπουδαία δώρα πρέπει να χαρίζονται μόνο εκεί που εκτιμώνται. Για όλους και όλα τα υπόλοιπα, λυπάμαι… δεν έχω πια χρόνο!

Κική Γιοβανοπούλου