Και αφού ξύπνησα από τον εφιάλτη της απώλειας και πέρασα στις τύψεις και στον θυμό, ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσω ότι πλέον το αύριο θα είναι χωρίς την παρουσία σου. Ένα αύριο άγνωστο χωρίς την αγάπη σου και το χάδι σου, χωρίς το χαμόγελό σου.
Μπορεί άραγε αυτός ο κόσμος να αντέξει αυτό το κενό;
Μια ψυχή που ήξερε να αγαπάει και να βοηθάει, πέταξε ψηλά και το αύριο σκοτείνιασε ξαφνικά. Ένα αύριο πλέον άγνωστο, αφού τώρα μόνο από ψηλά θα κοιτάς εκεί που αγαπάς.
Πότε δεν είχα σκεφτεί πώς θα ήταν χωρίς την δική σου παρουσία, για μένα ο κόσμος έγινε πιο φτωχός, άγγελος έγινες φύλακας για όλους εμάς. Πώς να φωτίσω τα μονοπάτια του αύριο όταν πήρες το φως μαζί σου;
Ένα αύριο χωρίς εσένα, αβέβαιο, έτσι ένιωθα στην αρχή του χαμού σου. Καθώς έφυγες και σε τύλιξε η φλόγα και το κορμί στάχτη έγινε, ένιωσα σαν να μην υπήρξες ούτε καν στο χθες. Ένα κενό στο τώρα και ψηλά κοιτώ μπας και σε βρω στο αύριο ξανά. Άραγε μπορώ να ζήσω με τρεις απώλειες, μπορώ να υπάρχω στο αύριο χωρίς αυτές τις τρεις ψυχές;
Επειδή κανείς δεν ξέρει το αύριο τι θα φέρει και όσο περιμένουμε το αύριο καμία φορά σταματάμε να ζούμε το τώρα. Όσο έχετε τα αγαπημένα σας πρόσωπα κοντά, να ζείτε το σήμερα μαζί τους. Μόνο αυτές οι στιγμές του χθες θα κάνουν ένα αύριο γεμάτο με ελπίδα, ένα αύριο που θα έχεις πάρει τα πιο σημαντικά μαθήματα και θα ξέρεις πλέον πώς είναι να αγαπάς και να μοιράζεσαι αληθινά. Μην σκέφτεστε το αύριο που είναι μακριά, στο τώρα είναι η ζωή, γι’ αυτό να αγκαλιάζετε αυτούς που αγαπάτε και να μην σκέφτεστε ότι έχετε χρόνο. Η έκφραση “δεν πειράζει και αύριο μέρα είναι”, δεν υπάρχει, το αύριο για όλους θα είναι πάντα άγνωστο.
Εγώ έζησα το τώρα με τις ψυχές των ανθρώπων που έφυγαν και τώρα στο αύριο, αν και η απουσία τους πονάει, χαμογελάω για να είναι η ψυχή τους ήρεμη. Χαμογελάω για να τους αφήσω να ζουν μέσα από μένα…
Το αύριο μακριά, το χθες έδωσε μαθήματα, αλλά το τώρα αισθάνεσαι και ζεις.
Άνδρεα Αρβανιτίδου