Και έρχονται από το πουθενά δύο μάτια λαμπερά. Δύο μάτια που πετούν φωτιές, που διεισδύουν βαθιά μέσα σου, χωρίς να σου πάρουν την άδεια. Δεν νιώθεις όμως αμηχανία, ούτε τρομάζεις, γιατί το αισθάνεσαι ότι μιλούν την γλώσσα σου. Και μια φωνή βαθιά, ζεστή, γνώριμη και αυτή. Μια φωνή σαν χάδι, που σου μιλά και νιώθεις σ’ αγκαλιάζει. Και είναι όλα τελικά τόσο γνώριμα σε σένα, τόσο οικεία, που τίποτα δεν σε παραξενεύει. Οι κινήσεις, η γλώσσα του σώματος, τα χέρια, οι μορφασμοί του προσώπου…