Ο χειμώνας πέρασε. Σιγά σιγά ήρθε η άνοιξη. Η άνοιξη, η πιο παραγωγική εποχή του χρόνου. Τότε που ανθίζει η πλάση. Τα πλάσματα ξυπνούν και οι άνθρωποι ερωτεύονται.
Μακάρι να σε είχα ερωτευτεί την άνοιξη. Ίσως τότε να κρατούσε αυτός ο έρωτας. Ίσως τα βράδια του καλοκαιριού, με την πανσέληνο ψηλά να την χαζεύαμε μαζί αγκαλιά σε κάποιο άγνωστο ακρογιάλι. Κι ύστερα το φθινόπωρο να κοιτάζαμε τις σταγόνες της βροχής και ποιος ξέρει, μπορεί να χορεύαμε κρατώντας μια κόκκινη ομπρέλα. Θα πίναμε κρασί τα κρύα βράδια στο τζάκι και τα ξύλα θα έκαναν τους ήχους της καύσης να ακούγονται πιο δυνατοί. Απόψε όμως κάνει μοναξιά…
Τα χρόνια πέρασαν και οι αγκαλιές μας έμειναν κλειδωμένες στα συρτάρια. Τις φυλακίσαμε κι αυτές όπως τον έρωτά μας.
Πάντα ελεύθερη ένιωθα. Σε ό,τι ένιωσα. Σε ό,τι πίστεψα και σε ό,τι τόλμησα για σένα.
Κάνει μοναξιά αγάπη μου…
Σκεπάσου. Σκεπάσου καλά, γιατί η αδιαφορία του κόσμου θα σε τσακίσει κι εγώ είμαι μακριά για να σου κρατώ το χέρι σφιχτά.
Χρυσάνθη Σ.