Και κάπως έτσι ξεκίνησε η δική μας ιστορία αγάπης… Μιλώντας διαδικτυακά μέρα νύχτα στο τσατ ανταλλάσσοντας απόψεις και προσωπικά στοιχεία μεταξύ μας, προσπαθώντας να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον καλύτερα. Βράδια αξημέρωτα να μιλάμε με βιντεοκλήση και στο τηλέφωνο, δίνοντάς μου υποσχέσεις και κάνοντας όνειρα για το μέλλον μας. Παρόλο που προέκυπταν πολλά εμπόδια και διαφωνίες από τον οικογενειακό μας κύκλο, εμείς αντιδρούσαμε, λέγοντας πως κανείς δεν θα μας χωρίσει.
Πέρασε ένας χρόνος και πήρα το ρίσκο να τον γνωρίσω, πηγαίνοντας στην πόλη που έμενε. Μια βδομάδα ήταν αρκετή για να καταλάβω τι άνθρωπος είναι. Δεν έμενε μόνος, αλλά με την μαμά του. Όμως δεν με ενόχλησε. Την ίδια χρονιά ανέβηκα πάλι στα μέρη του, για να περάσω τις γιορτές μαζί του. Αυτό ήταν… Πήρα την απόφαση να συζήσω μαζί του.

Η ζωή μας στην αρχή κυλούσε ήρεμα, χωρίς γκρίνιες, διαφωνίες κτλ. Μετά από μερικά χρόνια άρχισαν οι περίεργες αντιδράσεις από την μεριά της οικογένειάς του. Ζήλιες, κακόβουλα σχόλια, έδειχναν κατά κάποιο τρόπο πως δεν ήθελαν να είμαι μαζί του. Όμως είχαμε πείσμα και οι δυο και δεν αφήναμε κανένα να μπει ανάμεσά μας. Παρόλα αυτά υπήρξαν στιγμές που βρέθηκα σε δύσκολη ψυχολογική κατάσταση και ήθελα να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω. Όμως η αγάπη μου γι’ αυτόν τον άνθρωπο ήταν τόσο μεγάλη, που έκανα πάντα υποχωρήσεις για χάρη του.

Όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξαν ανάμικτα συναισθήματα και από τους δυο μας, αλλά πάλι καταφέρναμε να τα βρούμε. Περίμενα να ολοκληρώσουμε τον έρωτά μας, κάνοντας το επόμενο βήμα, αλλά συνέχεια έβγαινε κάτι ανάποδα και τα αναβάλαμε. Έτσι περνούσε ο καιρός και αρρώστησε… Στην αρχή δεν έδινε σημασία, αλλά χειροτέρευσε. Ήμουν βράχος δίπλα του στις δύσκολες στιγμές που περνούσε. Δεν τον άφησα, τον στήριξα και προσπαθούσα να τον βοηθήσω να γίνει καλά. Μέχρι την τελευταία στιγμή μαζί του. Όμως είχε το προαίσθημα ότι θα φύγει… Και βγήκε δυστυχώς αληθινό…