Βράδιασε και έμεινα μόνη με τις αναμνήσεις να περιστρέφονται στο δωμάτιό μας. Το δωμάτιο που κάποτε το έλουζε το άπλετο φως του ήλιου την ημέρα και όταν ερχόταν η νύχτα, φεγγοβολούσε από τα σώματά μας. Εκεί που κάναμε σχέδια και όνειρα για το μέλλον μας, μας συνεπήρε τόσο πολύ ο ενθουσιασμός και ξεχάσαμε το παρόν. Ένα παρόν που “υποτιμήσαμε” και το αφήσαμε να πάρει όλες εκείνες τις στιγμές και τις χαρές μας και να τις μεταφέρει στο αγαπημένο μας μέρος, εκεί όπου δημιουργούσαμε τα όνειρά μας.
Άλλαξες… και έτσι ξαφνικά, χάθηκαν όλα όσα είχαμε ονειρευτεί. Ήρθε το σκοτάδι και έκλεψε τη χαρά του ήλιου μέσα από τα χέρια μου, τα χάδια σου έγιναν αγκάθια και το βλέμμα σου έμοιαζε άγριο, σαν της θάλασσας τα κύματα. Είχες γίνει ίδιος με το σκοτάδι. Αγναντεύοντας το δικό μου πέλαγος, έψαχνα διέξοδο να φύγω από το κάποτε ζεστό λιμάνι σου. Και έτσι, έκλεισα την πόρτα μας και άφησα πίσω μου, όλα όσα μας ένωναν. Το παρόν με τράβηξε πίσω, από το αγαπημένο μας μέρος.
Sasa Ken