Πώς μπορείς να μου ξεριζώνεις τη ψυχή σιγά σιγά, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθιά και εγώ να υπομένω αυτό το βασανιστήριο; Δεν σε φοβάμαι κι ούτε έχω την ανάγκη να σε εκδικηθώ μια μέρα.
Έχω μάθει, έχω συνηθίσει σε αυτή σου τη πράξη, σε αυτή σου τη συμπεριφορά. Ξέρω ότι δεν θα αλλάξεις, όπως ούτε κι εγώ. Είναι τόσο εύκολο να σου φερθώ όπως μου φέρθηκες. Είναι τόσο εύκολο να σε ποδοπατήσω στη δύσκολη στιγμή σου και σένα τώρα, όπως με ποδοπατούσες και εσύ τόσο καιρό.
Είναι τόσο εύκολο να σε μισήσω, μα δεν το θέλω και ούτε επιλέγω να διαλέξω αυτό το δρόμο του μίσους και της έχθρας.

Είναι τόσο δύσκολο να μπορείς μέσα από τις τρικυμίες της ζωής σου, να στέκεσαι ατάραχος, να παραμένεις ψύχραιμος με καθαρή συνείδηση και νου. Το μόνο εύκολο είναι να ανταποδώσεις αυτό που αξίζει στο βασανιστή σου. Δύσκολο έως ακατόρθωτο να μπορείς να τον συγχωρέσεις. Να αφήσεις τα αντίποινα στην άκρη, θαμμένα βαθιά στο κήπο του σπιτιού σου και να μπορέσεις μέσα εκεί να ριζώσεις συμπόνοια, δικαιολογία και συγχώρεση για τον άνθρωπο αυτό, που από πίσω του κρύβεται με ένα προσωπείο ενός τέρατος. Απίθανο να διατηρήσεις την ηρεμία σου χωρίς κακία και με άπειρη ανθρωπιά.