Κάθε τελευταίο τσιγάρο, μια ανάμνηση. Μια φλόγα πριν ανάψω το τσιγάρο και οι σκέψεις τρέχουν. Δεν έχω πού να πιαστώ, μόνο αυτό μου έμεινε, μερικές ρουφηξιές μαζί με αναμνήσεις. Τραβάω την τζούρα και η λάμψη μου φέρνει στο μυαλό στιγμές όμορφες, που ίσως και να είναι λιγοστές, αλλά σημαντικές. Εκεί, στο μπαλκόνι, όσες φορές κι αν υποσχέθηκα ότι θα είναι το τελευταίο τσιγάρο, πάντα κάτι γίνεται και είναι το δικό μου ξέσπασμα. Κάθε τζούρα και ένα αχ, κάθε τζούρα και ένας πόνος, κάθε τζούρα και το απόλυτο κενό.
Ζω δεν ζω, μόνο ο καπνός στα στήθια μου, μου το δηλώνει. Βλέπω τον καπνό να φεύγει ψηλά στον ουρανό και αναρωτιέμαι υπάρχω ή ζω σε μια πλάνη που εγώ η ίδια δημιούργησα; Σε μια πλάνη που άφησα εγώ να με τυλίξει και να εισχωρήσει. Άφησα ανθρώπους να νομίζουν ότι έχουν αξία, ότι είμαι μια ανόητη επειδή για καιρό δεν μιλάω. Ένα τελευταίο τσιγάρο θα είναι πάντα αυτό που θα συνοδεύει το άγχος μου, την κάθε στεναχώρια μου. Και μην μου λέτε κάνει κακό, το κακό είναι οι άνθρωποι που σπέρνουν ζήλεια, κακία και δεν καταλαβαίνουν. Μια τζούρα είναι ό,τι μου έμεινε, η τελευταία μου επιθυμία.
Σαν την στάχτη στο τασάκι η ψυχή μου. Σε κάθε τελευταίο τσιγάρο αδειάζω την ύπαρξή μου στα σκουπίδια. Μαζί με την στάχτη καίω ανθρώπους και καταστάσεις άχρηστες. Τελευταίο τσιγάρο, τελευταία επιθυμία, τελευταία στιγμή, για να φύγει ο πόνος και οι σκέψεις ψηλά στον ουρανό… Μέσα στο σκοτάδι του μπαλκονιού μου, με τα σύννεφα να έχουν σκεπάσει το φεγγάρι, μόνο το τσιγάρο φέγγει, μόνο αυτό δίνει φως σε στιγμές του παρόντος. Χαμένη στον ουρανό, μέσα στα σύννεφα μορφές γνώριμες χαμογελούν, μα εγώ με βαριά ψυχολογία ένα πράγμα θέλω… μια δική τους αληθινή αγκαλιά.
Άνδρεα Αρβανιτίδου