Περπατάω στα σκοτάδια και δεν θέλω συντροφιά. Μα στα πόδια μπλέκονται τα “παράσιτα”, που στο χώμα σέρνονται σαν σκουλήκια. Μα εγώ δεν τα βλέπω διαφορετικά, τα βάζω στην ζωή μου, εγώ υπογράφω την καταδίκη μου. Άνθρωποι που σε ξέρουν καιρό και δεν έχουν καταφέρει να δουν μέσα σου, πόσο κενοί, πόσο ψεύτικοι! Κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη χωρίς ίχνος ντροπής! Ναι, εγώ τον κοιτάω τον καθρέφτη και αναγνωρίζω τα λάθη μου. Όταν για χρόνια είσαι δίπλα σε κάποιον, θα δώσεις άφεση αμαρτιών όταν περνάει δύσκολα και θα δώσεις και τόπο στην οργή αν ο άλλος έχει νεύρα τεντωμένα… Εκεί θα φανεί όλη η αλήθεια, όταν πάνω στα νεύρα σου ο άλλος έτσι απλά θα χαθεί, χωρίς εξηγήσεις, τότε είναι που αυτός για χρόνια ήταν λάθος.
Ξεσπάω δεν σημαίνει ότι πάντα είναι καλό, αλλά η κατανόηση σε μια κατάσταση δύσκολη είναι πιο σημαντική, ένα στοιχείο που κάνει την φιλία ακόμα πιο δυνατή. Άνθρωποι που τους έχει σταθεί και στην πρώτη σου άσχημη αντίδραση γυρίζουν την πλάτη, την είχαν γυρίσει από την πρώτη μέρα και συνήθως νομίζουν ότι ο άλλος ζει σε μια πλάνη και δεν βλέπει τα σημάδια. Τελικά ποιος ζει στον κόσμο του, αυτός που τα δέχεται ή αυτός που τα κάνει; Λύπηση δεν υπάρχει πια, μας τελείωσε με ψυχές που το μόνο που θέλουν είναι το κακό, το κακό για όλους και το καλό μόνο για την πάρτη τους!
Άνδρεα Αρβανιτίδου