Μια μέρα μου είπες “είσαι η τύχη στην ζωή μου…” και εγώ απάντησα “εσύ είσαι η καταστροφή μου…”. Μια αγάπη δυνατή που με έκανε να βλέπω ότι θα βουλιάξω μέσα στον πόνο, σαν έναν μικρό Τιτανικό. Ένας έρωτας βαθύς που με έκανε να νιώθω ξεχωριστή, η καρδιά αγαπούσε, μα η ψυχή ένιωθε να πνίγεται. Τα νερά σιγά σιγά άρχισαν να σκεπάζουν το κορμί μου. Όσο κι αν σε αγαπούσα, η αγάπη μας δεν ήταν για αυτή την ζωή. Ήσουν μια αγάπη που σαν πλοίο που βούλιαξε με βύθιζε στο σκοτάδι του βυθού. Πολλοί έλεγαν δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε, μα δεν ήξεραν ότι μια τέτοια αγάπη έρχεται μόνο μια φορά στην ζωή. Ακόμα κι αν πέθαινα, πάλι θα ήθελα να ήσουν η καταστροφή μου. Μια καταστροφή που μου γέμισε την ψυχή με όμορφες αναμνήσεις, που μου έμαθε πώς είναι να βουτάω στα βαθιά, να μην με νοιάζει αν θα πνιγώ, να αγαπάω δίχως όρια. Ένας έρωτας βυθισμένος στα κρύα νερά του ωκεανού, μα τόσο ζεστός σαν την φλόγα που έκαψε ζωές ολόκληρες.
Όπως λέει και το γνωστό τραγούδι, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε, είναι ένας μικρός Τιτανικός, εγώ θα πω ότι αν δεν ζήσεις έναν τέτοιο έρωτα, δεν θα γνωρίσεις ποτέ πώς είναι να νιώθεις τα πάντα με την ψυχή σου. Άρα ακόμα κι αν αυτός ο έρωτας με έριξε στην φλόγα του πόνου και με άφησε μόνη, εγώ θα το ζούσα ξανά όλο από την αρχή χωρίς καμία αλλαγή. Και τώρα, μετά από χρόνια, κατάλαβα ότι ήσουν το σωσίβιο στην ανιαρή ζωή μου, σε μια ζωή που έμαθα να συμβιβάζομαι, που δεν ένιωθα και δεν ήξερα να αγαπώ. Δώσε μου ακόμα ένα μικρό Τιτανικό για να ανασάνω κάτω από το νερό…
Άνδρεα Αρβανιτίδου