Μικρή ήμουν θαρρώ όταν ένιωθα ξεχωριστή, ένιωθα ότι θα περπατήσω πάνω σε αγκάθια για να αγκαλιάσω τα όνειρά μου. Για να έχω την ζωή που λαχταρώ, πρέπει να ματώσω την ψυχή μου. Το αισθανόμουν από μικρή ότι τίποτα δεν θα είναι εύκολο στον δρόμο μου. Όμως τίποτα από αυτά που ήξερα μέσα μου δεν με πτόησε, δεν με έκανε να τα παρατήσω και να φοβηθώ. Ακόμα και μέσα από τα κομμάτια της ψυχής μου έμαθα να χαμογελάω και να πηγαίνω βήμα βήμα μπροστά.
Μέσα από τα δύσκολα έμαθα πολλά, μα πάνω απ’ όλα έμαθα τον ίδιο μου τον εαυτό, έμαθα να ζω με μένα, να περνάω καλά με μένα, να προσπαθώ να με συγχωρώ, μα το πιο βασικό να με ακούω. Να ακούω το σώμα μου και το μέσα μου. Πλέον με αναγνωρίζω, ακόμα κι αν ορισμένες φορές πέφτω σε παγίδες που με αποπροσανατολίζουν. Ακόμα και οι άνθρωποι μου βάζουν τρικλοποδιές, ίσως και να τις βάζω μόνη μου. Ίσως αυτό το καλό που θέλω για μένα και τους γύρω μου, να μην είναι πάντα εφικτό. Ίσως δίνω πολλά κομμάτια της ψυχής μου εύκολα και μετά μένω μόνη να τα μαζεύω με δάκρυα στα μάτια.
Όλα τα έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, αλλά δεν μετανιώνω. Αν έπρεπε να ζήσω από την αρχή, τα ίδια θα έκανα, πάλι θα εμπιστευόμουν, πάλι θα πονούσα, μα πάνω απ’ όλα θα αγαπούσα με όλη μου την καρδιά. Γιατί αυτό είναι το δικό μου φάρμακο, η δική μου ψυχοθεραπεία. Η αγάπη που δίνω στον έρωτα, αυτό που με κρατάει ζωντανή να υποφέρω τον πόνο, να πονάω και να χαμογελάω σαν να ζω την πιο ευτυχισμένη ζωή. Αυτό είναι το φάρμακό μου για όλα. Μέσα σε όλα αυτά τα δύσκολα αγαπήθηκα πολύ, γέλασα, ένιωσα και πήγα στον έβδομο ουρανό. Οι στιγμές χαράς που έζησα, που δημιούργησα, που ζωγράφισα και που έγραψα σε χιλιάδες χαρτιά, ήταν αυτό που γέμισε την ψυχή μου και ναι, είμαι έτοιμη να φύγω να πετάξω ψηλά, γιατί δεν φοβάμαι ότι δεν έζησα στο κόκκινο. Πολλές φορές το ξεπέρασα το κόκκινο και χάθηκα στο βαθύ κόκκινο, που πολλές φορές έμοιαζε με μαύρο.
Άνδρεα Αρβανιτίδου