Χαθήκαμε, χωρίσαμε, χάσαμε… Εμείς που κάναμε τα πάντα για να βρεθούμε. Μια αγάπη μεγάλη, ο μεγάλος σου έρωτας που έσβησε όλους τους προηγούμενους. Το πιο ταιριαστό ζευγάρι όπως έλεγαν όλοι. Έλα μου που ήρθε μια παρεξήγηση και η μια κουβέντα έφερε την άλλη… Ήμουν στα τέρματα, ήθελα παιδιά μαζί σου, οικογένεια, εσύ μου έλεγες βιάζομαι στα 2 χρόνια, κάτσε λίγο να ζήσουμε. Έφυγα γιατί ένιωθα πως δεν με θες, μιλήσαμε ξανά, πάλι και πάλι, μα άκρη δεν βγάλαμε, μαλώσαμε πάλι. Εγώ τελικά έφτασα στο αμήν, ήθελα να μιλήσουμε ξεκάθαρα, “Τι θες για μας, πες μου επιτέλους τι σκέφτεσαι!” έστειλα.

Δεν απάντησες εκείνο το βράδυ, ούτε το επόμενο, μετά από μια βδομάδα ήρθε ένα τηλέφωνο και μου είπες “Δεν αντέχω, θέλω να σε βλέπω έστω, ας μην είμαστε μαζί, απλά να υπάρχεις στην ζωή μου και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει…”. Ωραία! Μπράβο! Ο “μεγάλος έρωτάς σου” υποτίθεται, σε ρωτάει τι θες και του απαντάς “σε θέλω για κομπάρσο στη ζωή μου”. Όχι φιλαράκο μου, λυπάμαι… Εσύ με έμαθες να είμαι πρωταγωνίστρια.

Πέρασαν μήνες από τότε, κρυφοκοιτούσα το προφίλ σου, ανέβαζες τραγούδια, έψαχνα να δω αν είναι για μένα και αν κάποτε μου τα είχες τραγουδήσει. Δύο άνθρωποι όμως που η ιστορία τους δεν τελείωσε, μέλλει να συναντηθούν πάλι. Έφτασε εκείνη η μέρα που βρέθηκα στον δρόμο σου τυχαία, ο έρωτας δεν έφυγε ποτέ, τα μάτια σου αρκούσαν να μου το δείξουν, ήθελες να μιλήσουμε, να βρεθούμε, να συζητήσουμε. Πόσο το ήθελα να ήξερες! Εκείνο το μήνυμα και το τηλέφωνο μετά που το πήρα για απάντηση, εκείνο το μήνυμα αγάπη μου δεν το πήρες ποτέ τελικά, εσύ απλά με ήθελες στη ζωή σου έστω ως άνθρωπο και ‘γω πίστεψα ότι ήταν η απάντηση αυτή, αχ βρε δίκτυα κινητής μας καταστρέψατε!