Είναι πολλοί οι άνθρωποι που έφυγαν ψηλά στον ουρανό, που θα ήθελα να μπορώ να τους δώσω άλλο ένα φιλί. Ένα φιλί ερωτικό, που θα με κάνει να θυμηθώ την αληθινή αγάπη και να μπορέσω να την δώσω σε κάποιον που αξίζει να την γευτεί. Ένα φιλί με πάθος, που με κάνει να νιώθω ζωντανή. Ένα ερωτικό φιλί του χθες, που έμεινε κάπου σε έναν σταθμό να μου θυμίζει την μοναδικότητά του. Ένα φιλί αληθινής φιλίας, που το έδωσα ένα μήνα πριν χάσω την καλύτερη μου φίλη. Ένα φιλί γεμάτο στοργή και ένα αίσθημα μέσα μου ότι είναι το τελευταίο μας. Αυτό το φιλί είναι χαραγμένο μέσα στην καρδιά με πύρινα γράμματα που δεν σβήνουν ποτέ. Ένα φιλί συγγενικό, το φιλί της αγαπημένης μου γιαγιάς, όταν την αποχαιρετούσα για να γυρίσω στην Ελλάδα και κάτι μέσα μου μου έλεγε, κρατά το το σαν φυλαχτό, γιατί είναι το τελευταίο. Ένα στοργικό φιλί για τα τόσα χρόνια που ήμουν μέσα στην αγκαλιά της. Που με έμαθε να είμαι δυναμική, το θέλω άλλη μια φορά…
Ένα φιλί από τον παππού που έφυγε νωρίς. Με φίλησε στο μέτωπο και ενώ ήταν άρρωστος, ήξερε ότι δεν θα με δει ξανά. Πώς να ξεχάσω αυτή την τελευταία του έκφραση “Σε ευχαριστώ που ήρθες τόσο μακριά να με δεις, ήθελα να σε αποχαιρετήσω”, πώς να το ξεχάσω αυτό το φιλί γεμάτο αληθινή αγάπη; Ήμουν μόλις δεκαοχτώ χρονών, έπρεπε να ωριμάσω και να δεχτώ τον δεύτερο θάνατο που με συγκλόνισε. Ένα τελευταίο φιλί ζητάω, ένα από όλα αυτά τα φιλιά που μου σκίζουν την καρδιά, που δεν θα έρθουν ξανά. Ένα παγωμένο φιλί σου έδωσα αγάπη μου μεγάλη, για να σε στείλω στην λύτρωση…
Άνδρεα Αρβανιτίδου