Ξεκινάς να βγεις στο κόσμο μετά από ένα διάστημα μιας αρρωστημένης σχέσης, που την έκανες κορώνα στο κεφάλι σου (αγκάθια) και επειδή η διάθεσή σου είναι στα τάρταρα, μιλάς με τον κάθε τυχαίο, για να πετύχεις έναν πιο λίγο προβληματικό (όχι ότι εσύ δεν είσαι) στο ιντερνέτι (τι βλέπεις Θεέ μου!)… Μερικά ραντεβού αργότερα, λες δεν βαριέσαι, καλύτερα μόνος-η και τότε βγαίνεις πιο αδιάφορος από ποτέ να πιείς έναν ακόμα καφέ, χωρίς καμία προσδοκία, αλλά σέρνεις τον εαυτό σου μέχρι εκεί, γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία (μούντζα)!

Σκάει το τυπάκι που ξέρεις ότι δεν το θες, αλλά έχει χιούμορ και μόλις κάνει είσοδο στο μαγαζί απλά λες τα παρακάτω λόγια σαν γητεία “τι μαλάκας Θεέ μου! Ας με πιάσει διάρροια! Πίνω κόνιο καλύτερα! Το κέρατό μου!”… και όλα αυτά με χαμόγελο υποδοχής (καλώς τον το μαλακά Νο223). “Πιες καφέ μεγάλη γουλιά για να φεύγουμε!” και εκεί που όλα αυτά χορεύουν καρσιλαμά, ο τύπος βάζει γκοοοοολλλλ! Χαμογελάει σε αναφορά προσώπου που τον κάνει ευτυχισμένο… Φεύγεις, γυρνάς σπίτι, δεν έχεις δώσει σημασία πουθενά και έχεις μείνει εκεί, στη χαμογελάρα.

Στο σήμερα, αφού έχεις φτύσει αίμα λόγω ζωδίου, λόγω του χαρακτήρα, λόγω ατυχίας, λόγω ότι βρεθήκατε με χιλιάδες προβλήματα, καυγάδες λόγω τριγώνου Αφροδίτης, Κρόνου, Ερμή κτλ, είσαι στο δεν μου γ@@@ κι εσύ… έρχεται αυτός ο άνθρωπος, αυτός! Και σου μπαίνει με τα όσα και θυμάσαι ποιος / ποια ήσουν και από εκεί που το έβλεπες τέλος, η καρδιά χτυπάει τόσο που τρως ληγμένο τυρί έτσι για χαβαλέ μπας και ισιώσεις και σου περάσει…

Συμπέρασμα… στα δύσκολα όλα είναι κάπως, νομίζεις πως έχεις το δικαίωμα να πληγώνεις κάποιον και να τον υποτιμάς, που στην ουσία δεν είναι αυτό, είναι τα απωθημένα και αυτός ο άνθρωπος τελικά σου είναι απαραίτητος γιατί ερωτεύτηκες την πιο όμορφη στιγμή του, ξεχνώντας ότι η ζωή είναι σκληρή και ότι τελικά πρέπει να συντηρείς ό,τι σε έκανε να τον αγαπήσεις!