Είναι κάποιες νύχτες, που τις περνάς συντροφιά με τις αναμνήσεις. Μ’ ένα τσιγάρο που σου καίει τα χείλη και μόλις το σβήνεις, από συνήθεια, ανάβεις το επόμενο. Έτσι, συνήθεια είσαι κι εσύ, που βασανίζομαι να κόψω. Μ’ ένα ποτό που στην αρχή σε χαλαρώνει κι όσο πίνεις τόσο ζαλίζεσαι. Έτσι αφέθηκα κι εγώ στη ζάλη σου και τελικά ξύπνησα πληγωμένη. Όνειρα μισά, έρωτας ανεκπλήρωτος, φτερά σπασμένα… Είναι κάποιες μέρες που ξυπνάς με το κεφάλι σου γεμάτο σκέψεις, τόσες πολλές που δεν μπορείς να τις τακτοποιήσεις… Είναι κάτι πρωινά που με καθαρό μυαλό αρχίζεις να λογαριάζεις.

Θυμώνεις με τον εαυτό σου… εσύ ποτέ σου δεν μετρούσες, αυτά ήταν για τους άλλους. Εσύ έδινες κι έδινες και  γέμιζες από αυτό. Όμως ήρθε η ώρα να τα βάλεις κάτω… Αν έδωσες ψυχή, πήρες πίσω συναίσθημα; Αν έδωσες καρδιά, πήρες πίσω αντίκρισμα; Αν έδωσες όλο σου το μυαλό, πήρες πίσω έστω μια σκέψη; Στα δύσκολά του ήσουν εκεί. Βράχος, άγκυρα, λιμάνι για ν’ αράξει, σανίδα να κρατηθεί. Στα δικά σου τα δύσκολα; Ας μετρήσουμε, λοιπόν… Ποιος είναι εκεί; Μηνύματα που διαβάστηκαν κι απαντήθηκαν χλιαρά, χωρίς πάθος, τηλέφωνα που σίγησαν, γιατί απλά δεν ήθελε…

Και τώρα, αν και δεν είμαι καλή στις προσθαφαιρέσεις, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να μας κάνω το λογαριασμό. Τρομάζω με το αποτέλεσμα! Τόσο καιρό δεν το έβλεπα; Δεν γίνεται από την αγάπη να βγάλεις λίγη για καβάτζα, μη τυχόν και πληγωθείς. Δεν γίνεται από τον έρωτα, να κρατήσεις κάτι στην άκρη για να έχεις απόθεμα για την επόμενη.