Ξέρεις τι είναι τα πέντε λεπτά; Αν δεν το έχεις ζήσει, δεν ξέρεις. Πέρασα με τον ίδιο άνθρωπο περίπου δεκαπέντε χρόνια και όταν όλα τελείωσαν, αυτό που έμεινε να αναπολώ χαμογελώντας με νοσταλγία, ήταν τα πεντάλεπτα που έτρεφαν αυτό που είχαμε. “Θα έρθεις στο σταθμό στα Κάτω Πατήσια να σε δω για πέντε λεπτά;”, “Θα κατέβω στη γωνία στη Χρήστου Λαδά να σε δω για πέντε λεπτά. Θα περάσεις;”, “Θα περάσεις απ’ το σπίτι μου να σε δω πέντε λεπτά επιστρέφοντας;”.
Ξέρεις πόσα πράγματα μπορεί να χωρέσει ένα πεντάλεπτο; Το πώς ήταν η μέρα σας σε τίτλους, τις έγνοιες μιας δύσκολης μέρας και εκείνη τη μαγική αγκαλιά που τα παίρνει όλα και σε ξαλαφρώνει! Τα βλέμματα που λένε όλα τα “μου λείπεις” και τα “σ’ αγαπώ” του κόσμου. Τα “άργησες, τι έγινε;”– κι ας άργησες ένα λεπτό – και όλα τα σιχτίρια για το τρένο που άργησε να σας φέρει κοντά. Ένα πεντάλεπτο χωράει και σιωπές και μικρούς καβγάδες και “επιδιορθώσεις”. Λύνει παρεξηγήσεις, χωράει φιλιά και αγκαλιές, γεμίζει άδειες μπαταρίες.
Θυμάμαι ένα τραγούδι που λέει “η αγάπη ζει στα μικροπράγματα” και συμπληρώνω με μεγάλη σιγουριά “και στα πεντάλεπτα”! Ο χρόνος δεν πάει χαμένος, εκτός κι αν τον αφήσουμε να χαθεί. Δεν υπάρχει το “δεν έχω χρόνο”, εκτός κι αν δεν θέλεις να έχεις. Κάτσε και μέτρα πόσα “θα ήθελα κι άλλο” έχεις πει ή σκεφτεί, ακόμα κι αν είσαι με τον άλλο δέκα μέρες σερί. Φυσικά και αντιλαμβάνομαι τη διαφορά μιας ολόκληρης ημέρας και ενός πεντάλεπτου, αλλά με τα πεντάλεπτα μικραίνει η αναμονή… Γι’ αυτό σου λέω, μην το υποτιμάς! Για πέντε λεπτά μόνο!
Despina Alice Paulson