Μην μου μιλάς για ευθύνες, είναι κάτι το οποίο δεν μπορείς ούτε να προφέρεις καλά καλά. Γιατί όταν έρχεται η πολυπόθητη στιγμή για να αναθεωρήσεις τα πεπραγμένα, χαμηλώνεις το κεφάλι σαν σκύλος που δεν έλαβε το κολατσιό στην ώρα του. Κάπως έτσι μοιάζουν και οι αργοπορημένες αποφάσεις, μόνο που οι άνθρωποι δεν έχουν την υπομονή να αναμένουν μια αντίδρασή σου, μόνο που οι άνθρωποι δεν έχουν λουρί να τους σέρνεις στο βούρκο και στα λασπόνερά σου. Μόνο που ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, δεν είναι ευθυνόφοβος. Διόλου. Δεν φοβάται το θόρυβο, μα τρέμει στην ιδέα της σιωπής. Και ξέρεις κάτι; Η χειρότερη μορφή σιωπής, είναι εκείνη που ουρλιάζεις με όλο σου το είναι, μα δεν βγαίνει η παραμικρή ηχώ. Έχεις στερέψει τόσο μέσα σου, που πλέον δεν μπορείς να κραυγάσεις.
Ευθυνόφοβε ανθρωπάκο! Έμαθες από μικρός να υποτάσσεσαι στον καθένα χωρίς λέξη. Και τώρα; Τώρα τι; Φοβήθηκες μην μπλέξεις στα ίδια σου τα σχέδια, μόνο που η ζωή είχε το δικό της σχέδιο. Και στα έφερε κομμένα και ραμμένα πάνω σου. Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς λένε, μπακάλικα. Έλα που όμως, δεν κατάφερες ούτε αυτό να κάνεις εν τέλει! Ευθυνόφοβε ανθρωπάκο, αν δεν αναλάβεις τις ευθύνες σου, θα το κάνει κάποιος άλλος. Και μάντεψε, δεν θα τον νοιάξει αν μείνεις ξεσκέπαστος…
Αικατερίνη Χριστοδούλου