Και σκέψου λέει μια μέρα να ξυπνούσες και να μην άνοιγες τα δεδομένα του κινητού σου πριν καν ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί, πριν καν πιείς την πρώτη γουλιά καφέ. Σκέψου να έκλεινες ραντεβού με τους κολλητούς στο στέκι σας και να μην τσατάρατε στο FB. Σκέψου να καθόσασταν γύρω από ένα τραπέζι και να συζητούσατε, ν’ ανταλλάζατε αστεία στιγμιότυπα της μέρας και της ζωής σας, χωρίς emoticons. Σκέψου να ανταλλάζατε γνώμες κι απόψεις κι όχι likes και καρδούλες στο ίνστα. Σκέψου να ζούσατε κάθε λεπτό στις εκδρομές και τα ταξίδια σας, χωρίς καμία απολύτως στημένη πόζα για ν’ ανεβάσετε story. Σκέψου το “λυπάμαι” και το “νοιάζομαι” να ήταν μια αγκαλιά κι ένα φιλί στο μέτωπο κι όχι φατσούλες στο messenger. Σκέψου το φλερτ να ξεκινούσε μ’ ένα βλέμμα κι ένα χαμόγελο απ’ το διπλανό τραπέζι σ’ ένα μπαρ κι όχι μ’ ένα μήνυμα στα αιτήματά σου. Σκέψου να σ’ έψαχνε κάποιος με το βλέμμα να σε δει να ξεπροβάλεις από μια γωνία για να σε αντικρύσει και να μην ψάχνει στην οθόνη του κινητού του την πράσινη βούλα δίπλα απ’ το όνομά σου. Σκέψου στον πρώτο σας καβγά, δυο ζευγάρια μάτια να κοιτάζονται από απόσταση αναπνοής και να μην περιλαμβάνονται block, ignore, delete κι ατέλειωτα “διαβάστηκε”. Σκέψου το “θέλω να σε δω” να ήταν “κλείνω κι έρχομαι” κι όχι βιντεοκλήση.