Με ήθελες όσο διαρκούσε ένα τσιγάρο. Με ήθελες όσο διαρκούσε μια νύχτα, όχι ολόκληρη. Σου έλειπα μεν, αλλά δεν ερχόσουν δε. Με έμαθες στην αμφιβολία, με έμαθες στην αδιαφορία, με έμαθες στο λίγο. Με γονάτισες ψυχολογικά, γιατί ήσουν συναισθηματικά ανάπηρος για να με αγαπήσεις. Με έμαθες να μην μου αρέσει ο εαυτός μου, αλλά αυτό που ήθελες εσύ να βλέπεις. Στο πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησα ότι με έμαθες να ζω χωρίς εσένα. Αυτό δεν ήταν σχέση, αυτό ήταν μια αρρωστημένη και εξαρτημένη κατάσταση που με παγίδευσες για να εξυπηρετήσεις τον εγωιστικό εαυτό σου. Δεν με ήθελες ποτέ πραγματικά. Ήμουν ένα παιχνίδι κι ας μην το παραδέχεσαι ακόμα και σήμερα.
Σήμερα όμως δεν είμαι εκείνη, δεν είμαι αυτή που ήθελες να βλέπεις. Είμαι αυτή που αγαπώ εγώ να είμαι. Βλέπεις, η ζωή που μου έμαθες δεν με χάλασε, αντίθετα με έκανε πιο δυνατή. Γιατί ο ήρωας που περίμενα για μένα, ήμουν εγώ κι όχι εσύ. Καλά να είσαι και μην ξεχνάς, θέρισες ό,τι έσπειρες. Τι περιμένεις τώρα, να σε λυπηθώ; Να σου πω πως σε θέλω ακόμα; Να είσαι σίγουρος ότι δεν ισχύει τίποτα. Μπορεί εσύ να ήσουν ηθοποιός στη ζωή μου, εγώ όμως πήρα το Όσκαρ…
Χρυσάνθη Σ.