[Γράφει η Ελένη Ρέγγα]

Πάντα ανοιχτά τα χέρια μου στις επιλογές σου, εκεί για εσένα, το δίχτυ ασφαλείας σου, να σε κρατά όταν πέφτεις! Δυο βήματα μπροστά εσύ, ένα βήμα πίσω εγώ να ακολουθώ, πάντα ν’ ακολουθώ. Μια πορεία χωρίς νόημα, απλά και μόνο επειδή εσύ την είχες διαλέξει. Είπα δεν πειράζει, θα στηρίξω και ας μην στηρίζομαι, θα μείνω πίσω να μοχθώ με όλα, όταν εσύ αυτοσυγκεντρώνεσαι να κατακτήσεις τον δρόμο της επιτυχίας.

Και η επιτυχία να γελά και να ξεφεύγει, άλλοτε να σε αγγίζει και άλλοτε να χάνεται. Δύσκολη από γεννησιμιού της, να σε αφήνει κουρέλι, μετέωρο, να μην μπορείς να ξεχωρίσεις αν θες να συνεχίσεις ή όχι. Και εγώ εκεί, πάλι να κρατώ τις ανησυχίες σου, χωρίς να σου εξηγώ τις δικές μου. Να θέλω να σου πω «Μη φεύγεις! Δεν θέλω να μείνω μόνη! Φοβάμαι!», αλλά να γελώ και να σε προτρέπω να ακολουθήσεις τα όνειρά σου με κάθε τίμημα. «Είμαι εγώ εδώ, να σε στηρίξω, να γίνω μάνα και πατέρας του παιδιού μας, να διαχειρίζομαι όλα τα έξοδα και τα πρακτικά και εσύ να ταξιδεύεις και να προσπαθείς ν’ ανέβεις σκαλί στην επιτυχία. Για εσένα, για εμάς!». Και εσύ που ορίζεις την ζωή σου με τον βαθμό επιτυχίας, πιστεύεις πως αυτό είναι το σωστό να πράξεις. Με μια βαλίτσα στο χέρι, φεύγεις και έρχεσαι και έτσι περνά η ακριβή ζωή μας. Χαμένη σε άλλες χώρες, μέσα σε άγνωστες αίθουσες αναμονής…