[Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου]
Σε στήνει στον τοίχο η συνείδηση και σε πυροβολεί. Κι οι ενοχές, οι τύψεις, η ντροπή, ένα κουβάρι που στέκεται εκεί, στο λαιμό και φράζει την αναπνοή σου. Νιώθεις να πνίγεσαι, να σου τελειώνει ο αέρας κι η ηθική σου δικαστής, υψώνει το δάχτυλο και ουρλιάζει την ετυμηγορία… “Ένοχος!”. Ένοχος γιατί αγάπησες, γιατί ερωτεύτηκες, γιατί δόθηκες. Ένοχος γιατί επέτρεψες, γιατί αφέθηκες, γιατί παραδόθηκες. Ένοχος γιατί άπλωσες ψυχή, καρδιά και σώμα σε δανεική ψυχή, σε δανεική καρδιά, σε δανεικό σώμα. Δανεικό; Χίλιοι όρκοι αποδεικνύουν πως τίποτα δανεικό, δικά σου όλα! Χίλιες στιγμές αποδεικνύουν πως τίποτα δανεικό, απόκτημα και περιουσία σου τα πάντα! Μα αν είναι έτσι, γιατί πονάς; Αν είναι έτσι, γιατί βασανίζεσαι; Αν είναι έτσι, γιατί διαλύεσαι;
Σε ποιες ψευδαισθήσεις χάθηκες κι απόψε; Γιατί πώς να χτιστεί μια ευτυχία σε ξένα θεμέλια καρδιά μου; Πώς να γεμίσει αγάπη ο αέρας σε δωμάτια ημιδιαμονής; Πώς να υψωθεί η ψυχή σε παράδεισους, με βιαστικές ενώσεις, δοσμένα στο σκοτάδι φιλιά και ένα ρολόι που οι δείκτες του προχωρούν ασταμάτητα, υπενθυμίζοντάς σου την ώρα λήξης; “Πρέπει να φύγω…”, “Δεν θα τα καταφέρω απόψε…”, “Κι εγώ θέλω να σε δω, αλλά μου είναι αδύνατο…”, μαχαίρια κοφτερά που πέφτουν με ορμή και κατακόβουν όποιο κομμάτι σάρκας και αισθήματος βρουν μπροστά τους. Μισές αγκαλιές, μισά φιλιά, μισά κρεβάτια, όλα μισά και μια καρδιά που χτυπά δυνατά ελπίζοντας σ’ ανέλπιστο ολόκληρο. Κι οι τύψεις, οι ενοχές, η ντροπή, σαν δαίμονες στήνουν χορό στο μυαλό σου κάθε βράδυ, κάθε γαμημένο βράδυ…
Έρωτες πρόχειρα χαντακωμένοι κάτω από ιδρωμένα σεντόνια, μέσα σε σκοτεινά συρτάρια, πάνω σε καταπιεσμένα συναισθήματα. Κανένας ύμνος δεν θα γραφτεί για την αλήθεια τους, καμιά ωδή για τη δύναμή τους. Γιατί είναι κι εκείνοι οι έρωτες που δεν γνωρίζουν φως, που έχουν μάθει να ζουν σε βαθιά, πυκνά, σκοτάδια. Γιατί είναι κι εκείνοι οι έρωτες, που έμαθαν να κρύβονται, που έμαθαν να σέρνονται, που έμαθαν να αργοπεθαίνουν άηχα κάποια παγωμένα, μοναχικά βράδια. Γιατί η αμαρτία μάτια μου, έχει το κόκκινο του πάθους, μα και το μαύρο του θανάτου. Γιατί είναι κι εκείνοι οι έρωτες, εκείνοι οι έκπτωτοι άγγελοι…