Κυρτώνει λίγο λίγο η πλάτη απ’ το βάρος. Σωρός τα προβλήματα, στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο κι έρχονται ώρες που γονατίζεις. Μα αντέχεις, λίγο ακόμη αντέχεις λες… Αν μοιράζεσαι λένε τη στεναχώρια, κόβεται στα δυο και ελαφραίνεις, μα έλα που από καιρό κατάλαβες πως κανείς δεν είναι γύρω σου ν’ απλώσει πραγματικά το χέρι και να σταθεί στο πλάι σου. Έλα που από καιρό κατάλαβες πως μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε που λέει και το τραγούδι…
Κι είναι μεγάλη η πρόκληση να τα πετάξεις όλα κάτω και να φύγεις τρέχοντας. Είναι πολύ δελεαστική η σκέψη, μα να πας πού; Εδώ είναι η ζωή σου, εδώ όσα έφτιαξες, εδώ όσα δημιούργησες, εδώ όσα κατέκτησες, εδώ όσα αγάπησες, κυρίως όμως εδώ όσα συνήθισες και μοιάζει τουλάχιστον ουτοπικό να καταφέρεις να σπάσεις τον κύκλο. Κι αντέχεις, λίγο ακόμη αντέχεις λες…
Και δυσανασχετεί το σώμα, αγανακτεί η ψυχή κι εσύ νιώθεις να βρίσκεσαι σ’ ένα δωμάτιο που όλο στενεύουν οι τοίχοι κι απειλούν να σε συνθλίψουν. Κι αντί να κάνεις μια προσπάθεια να τους σταματήσεις να σε πλησιάζουν, γίνεσαι εσύ μικρός, όλο και πιο μικρός, ένα μικρό κουβάρι κι ο αέρας ολοένα και στερεύει…
Πονάς. Θυμώνεις. Φοβάσαι. Μα μένεις εκεί, κόντρα σ’ όλα τα αδιέξοδα, αλλά αν δεν κάνεις μια προσπάθεια να σταματήσεις τους τοίχους, μόνος σου φτιάχνεις κι άλλα αδιέξοδα που μέσα τους βυθίζεσαι όλο και περισσότερο. Φαύλος κύκλος. Και το δωμάτιο όλο και μικραίνει και ο αέρας όλο και στερεύει κι εσύ γίνεσαι όλο και πιο μικρός. Μα αντέχεις, λίγο ακόμη αντέχεις λες…
Κική Γιοβανοπούλου