Απ’ το να κερδίσω την ηρεμία της ψυχής μου και τη γαλήνη του μυαλού μου, ναι, θα αναλάβω τα πάντα εγώ! Τα πάντα εις βάρος μου, αλλά θα κερδίσω την ψυχική μου ηρεμία κι όχι μόνο. Προκειμένου να αναπνεύσω τον αέρα της ελευθερίας της σκέψης και της αναπνοής του λογισμού μου, ναι, θα αναλάβω εγώ τα πάντα, τα πάντα εις βάρος μου!
Αν υπήρχε περίπτωση να ‘κανα πίσω αυτή τη φορά, απλά θα υπέγραφα την θανατική μου καταδίκη και θα ‘βαζα εγώ η ίδια την ταφόπλακά μου. Κι επειδή έχω αποφασίσει τη ζωή μου να την κουμαντάρω εγώ και μόνο εγώ, απ’ τη στιγμή που θέλησες να μου βάλεις πολλά διλλήματα κι εγώ σα χαζή, από φόβο κι ανασφάλεια ναι μεν τα δέχτηκα, αλλά δεν έβγαλα την παραμικρή άκρη, ναι, θα τα πάρω όλα πάνω μου, όλα εις βάρος μου.

Το να σταθώ στα δύσκολα, για μένα ήταν όλα αυτονόητα και δεν είχε τεθεί το παραμικρό δίλλημα εκ μέρους μου, αλλά όχι κι έτσι, όχι όλα δικά σου! Γι’ αυτό ανέλαβα τα πάντα εις βάρος μου, τα πάντα να ‘ναι υπ’ ευθύνη μου, γιατί η Άννα γεννιέται μια φορά και δεν τίθεται θέμα να αντικατασταθεί ποτέ και από κανέναν. Όταν έφυγε ο φόβος που με διακατείχε, όταν εξέλειψε η τρελή μου τότε ανασφάλεια και κυρίως εκείνη η υποταγή που θέλησες, κατάλαβα ότι ήταν η διαταγή, λάθος συνταγή για μένα που δεν κατάφερε να με δαμάσει ούτε κι η ίδια μου η μάνα. Αδάμαστος νους, εγκέφαλος, σκέψη και λογισμός, είναι αδύνατον να σκύψει και να υποκύψει στο κάθε τι, που θα οδηγούσε σε έναν προσκεκλημένο από σένα παραλογισμό.

Ναι, ανέλαβα τα πάντα εγώ! Εγώ τα λάθη, εγώ και τα πάθη, αλλά να αναπνέω τον αέρα της ελευθερίας μου, τον αέρα της ανθρωπιάς μου μέσα από τα δικά μου μάτια, αφού τα δικά σου τυφλώθηκαν από εφήμερες καταστάσεις, συνουσίες σάρκας και ψυχής, μα πρωτόγνωρα όλα αυτά σε μένα τότε πια. Κι εκεί ήρθε και ξεχείλισε η ψυχή μου, πόνεσε το μυαλό μου και πήρα εγώ την απόφαση να τα κάνω όλα τούμπα, να τα αρχίσουμε όλα εξ αρχής κι εσύ κι εγώ. Μα αδιαμαρτύρητα το δέχτηκε η πίστη μου και η θέλησή μου για επαναπροσδιορισμό εκείνης της ταυτότητάς μου, που ‘χε αρχίσει να χάνεται…