Πόσα σημάδια αλήθεια, πόσα σήματα που φώναζαν “Προσοχή! Κίνδυνος!” δεν πέρασα μαζί σου… Βήμα – βήμα, μέρα τη μέρα, βασανιστικά, μετρώντας πληγές.

Ερχόταν μερικές στιγμές που αναθαρρούσα κι επέστρεφε το χαμόγελο στα χείλη. Ελάχιστες ήταν.

Μουρμούριζα πάλι στον εαυτό μου “Θα περάσει κι αυτό, ιδέα σου είναι, όλα θα πάνε καλά” μαζί με όλα τα ευχολόγια του κόσμου.

Κουράστηκες ψυχή μου, σου φέρθηκα βάναυσα, πάλευα για τη δικαίωση. Έκλεισα τη βαλίτσα στο παρελθόν και κίνησα για δρόμους ήρεμους, μήπως βρω μια όαση στην έρημο.

Ήρθες τρέχοντας. Τι ζητάς από μένα πια, αφού εσύ διάλεξες το δρόμο της φυγής; Ήταν τόσο ξεκάθαρο, που θα ‘μουν ηλίθια αν έμενα στην αγκαλιά σου. Ξετύλιξε τα χέρια σου από πάνω μου κι άσε με να συνεχίσω το δρόμο μου κι εσύ το δικό σου…

Στέλλα Σωτήρκου