Ανόητες καρδιές που μυαλό ποτέ δεν θα βάλουν. Εκεί, να πληγώνουν μόνο ξέρουν. Κρύβονται να δείξουν αυτό που είναι, αυτό που νιώθουν. Περιμένουν ότι θα τους περάσεις για αδύναμους, ότι θα γελάσεις ειρωνικά εις βάρος τους, αλλά περιφρόνησαν και ξέχασαν ότι δυνατοί είναι εκείνοι που παραδέχονται, εκείνοι που δεν αισθάνονται φόβο και ντροπή για καμία “συγνώμη”, για κανένα “σ’ αγαπώ”, για κανένα “ναι, σε θέλω δίπλα μου”…
Ξέρω πως αρκετές φορές παγιδεύεσαι, λυγίζεις και πιστεύεις στα “σκορπισμένα” λόγια τους, που πάντοτε στο τέλος ραγίζουν. Σε βρίσκουν κάτω από έναν άλλο κόσμο, που δεν ήθελες κι όμως βρέθηκες. Το ξέρω ότι ξέχασες πριν έρθει, να ντύσεις το πρόσωπό σου, με το χαμόγελο που σου αξίζει να έχεις. Όπως επίσης πάντα θα είναι σαφές, ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι κατάλληλοι για σένα. Δεν μπορούν να μεταδώσουν καμία επαφή με αυτή που θες να έχεις δίπλα σου. Όσο σκληρά κι άδικα σου έχουν φερθεί. Ένα είναι το σίγουρο, θα έρθει η μέρα που θα δικαιωθείς…
Δέσποινα Γρηγοριάδη