Η αξιοπρέπεια και η τιμή, στέκονται κάθε μέρα δίπλα στην γυναίκα. Όχι σαν λέξεις. Στέκονται σαν έννοιες κερδισμένες από την κάθε γυναίκα που διεκδικεί, που δίνει, που αγκαλιάζει. Κάθε γυναίκα, κάθε μέρα γίνεται μια αγκαλιά αυτής της κοινωνίας. Μια αγκαλιά για την οικογένειά της, τους φίλους, τους συναδέλφους της. Μια αγκαλιά της δασκάλας, της εργάτριας, της νοικοκυράς.

Η γυναίκα είναι ευθύνη, η ευθύνη της ανατροφής των παιδιών. Έχει την ευθύνη να πλάσει με τα χέρια της αυτή την κοινωνία στο μεγάλωμά της. Η γυναίκα γεννάει. όχι μόνο παιδιά. Κάθε γυναίκα γεννάει την αγάπη, το δόσιμο. Όσες από εμάς δίνουν, το ξέρουν πολύ καλά και ας το κάνουν κατ’ επιλογή σιωπηλά. Καθημερινά η γυναίκα βρίσκεται κολλημένη στον τοίχο από την κακοποίηση, την ενδοοικογενειακή βία, την επαγγελματική εκμετάλλευση, που μέσα της πάντα είναι φωλιασμένη η βία του εργοδότη, το βρίσιμο που της ρίχνει. Δεν λυγίζει, ακόμα και όταν ανέχεται, επαναστατεί ενάντια στο άδικο που ζει. Παλεύει από την θέση του θύματος, παλεύει την απανθρωπιά του θύτη.

Σε αυτόν τον κόσμο που τα παιδιά μας θέλουν να κοιτάζουν τον ήλιο, οι γυναίκες κρατάνε τον ουρανό χωρίς να λυγίζουν από το βάρος του. Χαμογελάνε και αυτός ο κόσμος συνεχίζει να έχει την φωτιά του πάντα αναμμένη! Όλα αυτά τα αυτονόητα γράφτηκαν, γιατί γυναίκες δολοφονούνται σχεδόν καθημερινά, συνήθως για την “τιμή” κάποιου! Γυναικοκτονία, η παράνοια των φόνων, αφού σκοτώνεις με κίνητρο την… αγάπη!

Πώς σκοτώνεις την γυναίκα που κάποτε αγάπησες ή ακόμα αρρωστημένα αγαπάς; Αυτή την γυναίκα που σε αγάπησε, σε έκανε πατέρα ή σύζυγο ευτυχισμένο; Πώς γίνεσαι αυτός που αφήνει για πάντα τα παιδιά του με ώμους ορφανούς από το χάδι της μάνας; Πώς σκοτώνεις μια γυναίκα για μια “τιμή”; Ποια τιμή αξίζει μια ζωή; Οι γυναίκες ζουν εν τιμή, όπως και οι άνδρες. Το πρόβλημα είναι όταν καταργείται η αξία της ζωής για την… “τιμή”.