Ξέχασα έρωτας τι θα πει ή μήπως τελικά δεν ερωτεύτηκα ποτέ; Αγάπες δίχως νόημα, αγάπες ψεύτικες. Δεν ήταν αγάπες αυτές, ήταν ενθουσιασμός. Ένα πάθος που άναβε στην στιγμή, φούντωνε και έσβηνε με την πρώτη βροχή. Δεν συναντήθηκαν τα βλέμματα της ψυχής, μέχρι την στιγμή που ήρθες εσύ.
Ήρθες σε μια στιγμή που ο έρωτας για μένα είχε πεθάνει, η καρδιά είχε γίνει πέτρα. Δεν ήξερε πλέον να αγαπάει, δεν ήξερε αν αξίζει το όνειρο να αγκαλιάζει. Σε μια εποχή που συντρίμμια έμαθε να κοιτάει, διαλυμένα κομμάτια να μετράει. Σε μια εποχή που η αγάπη δεν είχε χώρο να διαβεί, μόνο αγκάθια και μια ψυχή να αιμορραγεί. Μια ψυχή που είχε αγάπη να δώσει, μα κανείς δεν ήθελε να παραλάβει μια καρδιά αληθινή.
Ήρθες την ώρα που τα σκοτάδια ήταν περισσότερα από το φως, που τα μάτια ήταν θολά και το κορμί νεκρό, χωρίς αίμα να κυλάει στις φλέβες. Ήρθες την ώρα που δεν ήξερα αν είχα ποτέ ερωτευτεί, αν την καρδιά μου την έδωσα ολόκληρη και την παρέλαβα σε κομμάτια. Ήρθες για να ενώσεις το παζλ της ζωής μου και του έρωτα. Να πιστέψω πως ό,τι αξίζω είναι εδώ, να πιστέψω ότι μπορώ να αγαπηθώ όπως είχα ονειρευτεί μικρή.
Να αγαπήσω ίσως για πρώτη και τελευταία φορά το σωστό, το αληθινό, αυτό που θα με κάνει πρώτα εμένα να αγαπώ, τον εαυτό μου να σκεφτώ και να ονειρευτώ ξανά ότι αξίζω να υπάρχω σώμα και ψυχή μέσα σου.
Άνδρεα Αρβανιτίδου