“Φαύλοι κύκλοι”. Μια ανάμνηση μου φέρνει στο νου αυτή η φράση. Παιδί ήμουν, όταν μας έδειχναν στη φυσική το πείραμα με το ινδικό χοιρίδιο που πήγαινε γύρω – γύρω στον αέναο κύκλο. Ατέρμονα. Ατελείωτα. Κινούνταν το κυκλικό πλαίσιο κι εκείνο πάλι έτρεχε να σκαρφαλώσει ξανά και ξανά. Στην ενήλικη ζωή μου πια, αυτή η εικόνα με σημάδεψε. Κάθε φορά που βρισκόμουν μπροστά στο πουθενά, την επανέφερα στη μνήμη μου κι έκανα βήματα πίσω.

“Φαύλος κύκλος πάλι!”. Ήρθε η ώρα να σπάσει! Αν πιστεύεις ότι θα ‘μαι εγώ εκείνη που θα αναπαράγει τη φαυλότητά σου, εραστή, φίλε, συνάδελφε, συγγενή, είσαι γελασμένος. Τέλος πια μ’ αυτή την παρωδία. Ώρα να κοιτάξω τον εαυτό μου, ν’ αναμετρηθώ μαζί του.

Αλλάζω τη φορά του κι ας γονατίσω κι ας ματώσω. Αν θες ν’ ακολουθήσεις καλώς, αλλιώς μείνε εκεί να κυνηγάς την ουρά σου…

Στέλλα Σωτήρκου