Δεν παύουν οι άνθρωποι να με εκπλήσσουν αρνητικά. Σε κάθε σου στραβοπάτημα, είναι ικανοί να στήσουν γλέντι. Σε μια δική τους ζωή χωρίς σημασία. Η ζωή τους είναι τόσο χάλια και χωρίς νόημα, που πατάνε επί πτωμάτων για να δείξουν μια ανωτερότητα, να δείξουν ακόμα περισσότερο πόσο κακό μπορούν να κάνουν.
Άνθρωποι που δεν έχουν συναισθήματα, άκαρδοι που το μόνο που ζητάνε, είναι να πιούν το αίμα σου. Ζηλεύουν μια ζωή τους άλλους και θέλουν να τους δουν να σέρνονται. Πώς μπορούν αυτοί να λέγονται άνθρωποι όταν χαίρονται με τον πόνο σου, με τον πόνο που σου προκαλούν; Επειδή είναι ανάξιοι να φτιάξουν την δική τους ευτυχία, θέλουν να είσαι σε χειρότερη μοίρα.
Κάθεσαι σε μια γωνιά, κάνεις αυτό που αγαπάς και δεν πειράζεις κανέναν, δεν τρως το ψωμί τους, δεν κάθεσαι στην πλάτη τους, δεν παίρνεις τα λεφτά τους και αυτοί αχόρταγοι, σαν βαμπίρ να σου ρουφάνε κάθε μέρα το αίμα, να μην μείνει ούτε σταγόνα. Άνθρωποι γεμάτοι τοξικότητα, γεμάτοι μίσος, κακία και ζήλεια, φορτωμένοι με όλα τα άσχημα συναισθήματα. Γελάνε ψεύτικα, ζουν μια ζωή δανεική, μια ζωή άδεια από στιγμές, από αξίες. Κοιμούνται με την συνείδησή τους πιο βρώμικη και από τα σκουπίδια.
Υπάρχουν γύρω μας και νομίζουν ότι έτσι τρέφουν τον εγωισμό τους. Ότι έτσι θα καταφέρουν να έχουν αυτό που οι άλλοι το απέκτησαν με καθαρή ψυχή. Όχι, δεν τους λέω ανθρώπους, ούτε ζώα, γιατί τα ζώα δίνουν αγάπη δίχως όρια. Τους λέω παράσιτα. Όταν έρθει η ώρα πριν κλείσουν τα μάτια, θα έχουν μια ψυχή σάπια και άδεια και τότε δεν υπάρχει επιστροφή. Ό,τι έδωσες θα πάρεις. Τα παράσιτα μόνο με ξένο αίμα ζουν, έτσι και αυτοί μια ζωή στην σαπίλα, μια ζωή στα σκουπίδια, μια ζωή χωρίς ζωή.
Αλήθεια, πώς μπορεί κάποιος να διασκεδάζει, όταν εσύ υποφέρεις και πεθαίνεις; Μπορεί αυτό το είδος ατόμου, να αποκαλείται άνθρωπος; Μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος, που όταν κλείνει την πόρτα του σπιτιού του είναι πιο μόνος και από έναν νεκρό; Νεκρά συναισθήματα σε ένα σώμα που δεν άξιζε να έχει. Μια ψυχή μαύρη, που μετά τον θάνατο θα χαθεί και θα πάρει ότι της αξίζει, γιατί άλλος είναι ο κριτής σε αυτό τον κόσμο και εκεί τα ψέματα δεν χωράνε, η ψευτιά δεν δικαιολογείται…
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου