2009. Η γέννηση του γιου μου, ήταν η ολοκλήρωσή μου σαν γυναίκα. Ένα όμορφο, παχουλό, ροζομάγουλο μωρό, ομόρφαινε την αγκαλιά και την ζωή μου πια. Δεν είχα αμφιβολία ότι με αγαπάει ο Θεός! Δεν είχα εύκολη ζωή από τα παιδικά μου χρόνια και δεν ξέρω αν αυτά που είχα περάσει, με έκαναν να χαίρομαι την ύπαρξη του γιου μου τόσο έντονα. Ο σύζυγός μου δεν ήταν και ότι καλύτερο στη ζωή μου, ειδικά το διάστημα της εγκυμοσύνης. Όμως ήξερα ότι μπορώ να τα καταφέρω.

Λένε η ζωή κάνει κύκλους και συνήθως έχουμε τα βιώματα των γονέων μας! Το 2011 η μεγαλύτερη απώλεια της ζωής μου, ο πατέρας μου. Γονάτισα, λύγισα, ένιωσα τον πόνο τόσο πολύ, που έχασα την φωνή μου! Και παράλληλα έμαθα την απιστία του άντρα μου, που καθημερινά γινόταν και πιο βίαιος! 2014 η απόφαση πάρθηκε, χωρίζω! Η αλλαγή πόλης έφερε αναστάτωση. Μόνη με ένα παιδί, γνωστός αγώνας για όλες τις μανούλες, ειδικά αυτές που δεν έχουν κανέναν. Εγώ ουσιαστικά είχα την μάνα μου, αλλά δεν την είχα… Λόγια πολλά, πάρα πολλά! Ένα σωρό ελπίδες “θα αλλάξει αυτό, μην ανησυχείς!” και κάπου η ανάγκη να στηριχτείς ,γίνεται δίκοπο μαχαίρι.

Βοήθεια καμία από τον πρώην. Το γνωστό παιχνίδι του “δε σε στηρίζω για να γυρίσεις πίσω”. Μια εκδίκηση που μόνο προβλήματα στο παιδί φέρνει και η κούραση σωματικά και ψυχικά να χτυπά κόκκινο. Σε μια περίοδο κρίσης, η εύρεση εργασίας όλο και πιο δύσκολη και τα χρέη μεγάλωναν, σε σημείο που δεν είχα να ταΐσω το παιδί. Η έξωση δεν άργησε να έρθει. Και η ψυχική μου υγεία είχε παρέλθει…

6 μηνες μετά, η απόφαση ο γιος μου να πάει στον πατέρα του, για μένα ήταν η πιο σωστή. Κακός σύζυγος ναι – κακός πατέρας όχι! Και μην βιαστείς να πεις, μια μάνα δεν αφήνει το παιδί της, γιατί για το καλό του το αφήνει…

Ο γιος μου έφυγε… Πόνεσα… Υπέφερα… Αρρώστησα… Απομονώθηκα… Τρελάθηκα… Όμως ο μικρός μου είχε αυτά που του ανήκαν και που χρειάζονταν, σπίτι, ζέστη, τροφή και ηρεμία. Και το βασικότερο, ήταν εκεί που ήθελε… Δεν τον ρώτησα όταν τον γέννησα… Δεν τον ρώτησα όταν χώρισα… Δεν του έδωσα την ευκαιρία να μιλήσει…

Του χρώσταγα όμως τα απαραίτητα και την επιθυμία του να ζήσει στο μπαμπά του και στο μέρος που αγαπούσε, μακριά από την φασαρία, στον κήπο του, στη θάλασσά του, εκεί που ένιωθε ασφαλής! Κατηγόρησέ με όπως όλοι έκαναν! Πες με κακιά μητέρα και εγωίστρια! Κατηγόρησέ με, αλλά κανείς δεν ήταν εκεί στα δύσκολα, στα κρύα βράδια, στα απλήρωτα, στις γιορτές χωρίς δώρο κάτω από το δέντρο, στο κομμένο ρεύμα…

Ο γιος μου, παλικάρι ολόκληρο πια, ήρθε να μου απαλύνει το πόνο! “Μαμά ξέρω ότι το έκανες για μένα. Δεν θύμωσα. Ξέρω πώς περνάς. Ξέρω πως είσαι πάντα εδώ. Ξέρω ότι σε κατηγόρησαν για την πράξη αυτή, μα εγώ έμαθα πώς είναι να αγαπάς ανιδιοτελώς. Τι σημαίνει θέλω να είσαι καλά χωρίς εγωισμό!”. Και σίγουρα η βοήθεια του πρώην συζύγου, ήταν η εξήγηση στο γιο μας ότι έκανε λάθος και εκείνος που δεν στήριξε όταν έπρεπε…