Συναισθηματικά φορτισμένες αυτές οι μέρες… Μια πλημμύρα θλίψης και λύπης με έχει κατακλύσει.

Δεν ξέρω γιατί σε σκέφτομαι τόσο έντονα σήμερα. Το κενό της απουσίας σου ανασύρει τις βαθιά θαμμένες αναμνήσεις. Βρέξε! Βρέξε να ξεπλύνεις τα κατάλοιπα του αβάσταχτου πόνου και εκείνων των αναπάντητων γιατί. Πάει καιρός… ίσως και πάλι όχι.

Δεν θυμάμαι να σε ξέχασα ποτέ! Ίσως και να προσπάθησα κάποιες φορές, το ομολογώ, για να μη λυπάμαι και πονάω τόσο.

Άραγε ποιος μπορεί να μετρήσει το χρόνο και τον πόνο της απουσίας; Ποιος μπορεί να απαλύνει το κενό;

Ίσως να είναι η θύμηση που πεισματικά διεκδικεί να σε κρατάει κοντά μας, ίσως η ανάγκη της παιδικής μας αθωότητας που είναι πια κενή. Ένα μεγάλο κομμάτι έφυγε μαζί με εσένα, καλπάζοντας εκείνη τη χαραυγή.

Αναπολώ το γέλιο σου, τη ζωντάνια σου, το νάζι σου, την αφοπλιστική σου ειλικρίνεια, την ίδια τη χαρά της ζωής. Μετά θυμάμαι ότι δεν έφυγες ποτέ, τριγυρνάς εδώ ανάμεσά μας!

Παρόλο που δεν είσαι εδώ, είσαι ουσιαστικά εδώ! Παρόλο που η ανάσα αναγκάστηκε να σβήσει, αναπνέεις μέσα από την πνοή μας! Παρόλο που η καρδιά σταμάτησε απρόσμενα να χτυπάει, ζει και αγαπάει μέσα από εμάς!

Η αγκαλιά μπορεί να είναι πια άδεια, αλλά εμείς σε κρατάμε σφικτά! Τώρα ξέρουμε πια, ξεκουράσου. Μην ανησυχείς, η ζωή σου, η θύμησή σου συνεχίζει να κυλά μέσα από όλους εμάς…

Stella