Λύσε μου μια απορία… βοήθησέ με στο χάος που έχω μέσα μου… Τι συμβαίνει μεταξύ μας; Ποτέ χωράω στον κόσμο σου; Νόμιζα ότι ήμουν έξυπνη και περισσότερο πρακτική με την σκέψη μου! Τι είναι αυτό που ζούμε; Έρωτας ή τίποτα; Τίποτα… Μα πώς γίνεται; Υπάρχουμε καθημερινά με επικοινωνία, λύνουμε προβλήματα και γελάμε με τα ίδια αστεία. Ok, δεν σε βλέπω συχνά, όταν βρεθούμε όμως είμαστε ένα! Παίρνω ζωή και όταν φεύγεις κλαίω πίσω από τη πόρτα χαϊδεύοντας σεντόνια. Και όταν χαθώ, με ψάχνεις. Με ανέχεσαι στη γκρίνια μου, αλλά ποτέ δεν έρχεσαι όταν θέλω εγώ, μια μόνιμη δικαιολογία…

Ζεις για να ζω και όταν δεν σε ακούω θολώνει το μυαλό μου, τα μάτια μου βουρκώνουν όταν η κλήση μένει αναπάντητη και όταν ξέρω ότι μιλάς άλλου. Αυτά τα μασημένα λόγια σου, μια μόνιμη απορία! Με θες ή όχι; Ποτέ με νιώθεις; Αφήνεσαι στην αγκαλιά μου τα βράδια που δίπλα μου είσαι, ακόμα και για αυτό το λίγο κάνω σιωπή. Και ύστερα αν με δεις στεναχωρημένη θα μείνεις να μιλήσεις μαζί μου και θα κάνεις ότι περνάει απ’ το χέρι σου να γελάσω. Ξέρω ότι νιώθεις, αλλά τι;

Ωραία, οι πράξεις μιλούν, ταμπέλες δεν κουβαλάμε, αλλά… τι είναι αυτό; Και αφού τίποτα δεν έχουμε, γιατί στις υστερίες μου κάνεις πίσω; Και αν είμαι ζηλιάρα χωρίς να ‘χω δικαίωμα, τότε γιατί σωπαίνεις; Γιατί σκας που χαλιέμαι; Μια λέξη είναι ή μάλλον δύο…